“Η ΚΡΑΥΓΗ” ΤΟΥ ΤΕΝΕΣΙ ΟΥΙΛΛΙΑΜΣ Θέατρο Faust: Θησείο – Μοναστηράκι
Κριτική Στέλιος Αντωνιάδης
Σε όλες τις κριτικές που έγραψα για τον Tennessee Williams έχω επαναλάβει τον θαυμασμό μου για αυτόν τον οποίο θεωρώ έναν από τους μεγαλύτερους θεατρικούς συγγραφείς όλων των εποχών. Έχοντας στο ενεργητικό του έναν πολύ μεγάλο αριθμό έργων, τα οποία παίζονταν σε όλο τον κόσμο με τεράστια επιτυχία, ο πάντα ανήσυχος και ευαίσθητος συγγραφέας θέλησε να αλλάξει τρόπο γραφείς, να πειραματιστεί σε κάτι καινούργιο. Το έργο «Η κραυγή» ή με τον νεότερο του τίτλο «Το έργο των δύο χαρακτήρων «The two character play», τον ταλαιπώρησε για δέκα ολόκληρα χρόνια και μάλιστα σε περίοδο που η πάντα εύθραυστη ψυχολογική του κατάσταση δεν ήταν καλή. Εξάλλου είναι γνωστό πως το θέατρο αποτελούσε πάντα για αυτόν καταφύγιο αλλά και φυλακή. Στο τέλος είπε πως έγραψε το καλύτερο έργο της καριέρας του, μετά από το «Λεωφορείο ο Πόθος». Είναι έτσι; Δεν ξέρω και παρόλο που μελέτησα το έργο δεν μπορώ να πω κάτι με βεβαιότητα. Είναι πράγματι ένα διαφορετικό έργο από τα άλλα που έγραψε, με λιγότερη πλοκή και περισσότερη ποίηση, ίσως και με έναν πολύ μακρινό απόηχο από τα έργα του Luigi Pirandello.
ΤΟ ΕΡΓΟ
Το έργο βασίζεται στο ίδιο θέμα που ταλαιπώρησε τον συγγραφέα σε όλη του τη ζωή. Τα απομεινάρια μιας δυστυχισμένης, κατεστραμμένης οικογένειας και η σχέση με την αδελφή και τα ψυχολογικά της και όχι μόνο προβλήματα. Όλα αυτά σίγουρα έχουν κάποια εξ αίματος συγγένεια με το έργο του, «Ο γυάλινος κόσμος». Δύο αδέλφια ο Felice και η Claire ζουν σε απόλυτη αγοραφοβία, ανάμεσα στην κατάθλιψη και στην ψυχασθένεια, έγκλειστοι στο οικογενειακό τους σπίτι όπου ο πατέρας τους δολοφόνησε τη μητέρα τους και στη συνέχεια αυτοκτόνησε. Οι δύο τους αλληλοεξαρτημένοι, βαθειά τραυματισμένοι από το παρελθόν της οικογένειάς , μη μπορώντας να αντιμετωπίσουν τον έξω κόσμο δημιουργούν ένα δικό τους φανταστικό κόσμο όπου παίζουν θέατρο χωρίς έργο, χωρίς ρόλους και χωρίς ακροατήριο. Με αυτόν τον τρόπο κατορθώνουν να ξεφεύγουν από την πραγματικότητα ακολουθώντας δίχως να το ξέρουν ένα «θεραπευτικό» σχήμα, μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίωσης, που τους βοηθάει. Το έργο, σχεδόν άγνωστο στην Ελλάδα, δεν μοιάζει με τα άλλα έργα του συγγραφέα. Απευθύνεται σε κοινό που αγαπάει το δύσκολο θέατρο στο οποίο χρειάζεται ιδιαίτερη προσήλωση και ερμηνευτική προσπάθεια.
Συντελεστές:
Στη μετάφραση της Έλλης Παπακωνσταντίνου και της Αθηνάς Μαξίμου δεν υπάρχει ψόγος. Η σκηνοθεσία και αυτή της Έλλης Παπακωνσταντίνου είναι πολύ καλή, με αρκετά ευρήματα.. Η σκηνογραφία και τα κοστούμια του Τέλη Καρανάνου και της Αλεξάνδρας Σιάφκου είναι καλά χωρίς βέβαια να θυμίζουν ιδιαίτερα τον αμερικάνικο νότο αλλά αυτό δεν ενοχλεί καθόλου. Οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου σωστοί. Βοηθός σκηνοθέτη ο Νίκος Αναστασόπουλος
Οι ηθοποιοί
Οι ηθοποιοί πετυχαίνουν την οδηγία του συγγραφέα στο να μοιάζουν και να συμπεριφέρονται σαν νέοι ή νεαροί έφηβοι, που μεγάλωσαν μαζί ή που ποτέ δεν μεγάλωσαν, χωρίς να είναι στην πραγματικότητα νέοι. Ο Αλέκος Συσσοβίτης και η Μάνια Παπαδημητρίου, είναι και οι δύο πολύ καλοί στους ρόλους τους. Κατορθώνουν να αποδώσουν την ουσία του έργου που είναι ένα παιχνίδι του μυαλού, του προβληματικού μυαλού, ανάμεσα στη φαντασία και στην πραγματικότητα.
The Two-Character Play, a late-career work by Tennessee Williams, features Brad Dourif and Amanda Plummer at New World Stages. Credit Carol Rosegg Mr. Dourif and Ms. Plummer in “The Two-Character Play.” Credit Carol Rosegg
Lee Mikeska Gardner and David Bryan Jackson in “The Two-Character Play” at Spooky Action Theater. (Kristy Simmons)