Έπειτα από μία επιτυχημένη πορεία την περασμένη χρονιά στο θέατρο «Σημείο», το «Απορρίπτεται» συνεχίζει από τον Οκτώβριο για δεκατέσσερις παραστάσεις στο φιλόξενο θέατρο «104» σε σκηνοθεσία Τάσου Πυργιέρη.
- Κείμενο Κάτια Σωτηρίου
- Ημερομηνία Δημοσίευσης 15/10/2025
Στην εποχή της υπερανάλυσης και των ηθικών διλημμάτων σε κάθε ρομαντική απόχρωση, η επιστροφή σε ένα μονόπρακτο του George Bernard Shaw φαντάζει σχεδόν προκλητική. Το «Απορρίπτεται», έργο του 1912, δεν παύει να θέτει ακριβώς τα ερωτήματα που μας βασανίζουν έναν αιώνα αργότερα: Τι σημαίνει πίστη; Πώς ερμηνεύεται η επιθυμία; Και ποια είναι, τελικά, η νομική μορφή της απιστίας όταν υπάρχει συναίνεση απ’ όλες τις πλευρές;
Ο σκηνοθέτης Τάσος Πυργιέρης, γνωστός για τη σκηνική του ευστροφία, ανεβάζει την παράσταση στο Θέατρο 104 με μια εντυπωσιακή ανάγνωση του σατιρικού πνεύματος του Σω. Με λιτά μέσα, αλλά περίσσεια θεατρικότητα, δημιουργεί ένα έργο ρυθμικό, παιγνιώδες, και γεμάτο κομψή ειρωνεία , σαν μια φάρσα ειπωμένη από κάποιον που ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει ηθικό δίλημμα, αλλά επιλέγει να το αντιμετωπίσει με ένα χαμόγελο στο στόμα και μια καλή γουλιά σαμπάνιας.
Οι τέσσερις χαρακτήρες , δύο ζευγάρια που μπλέκονται συναισθηματικά και λεκτικά, διαγράφουν με σαφήνεια τις αντιφάσεις της ανθρώπινης επιθυμίας. Το έργο χτίζεται σχεδόν σαν μουσική δωματίου, με κάθε εναλλαγή να φέρνει νέα αρμονία, αλλά και νέα σύγχυση. Ο Πυργιέρης διαχειρίζεται τη φαρσοκωμωδία με λεπτότητα, επιτρέποντας στους ηθοποιούς να κινηθούν μέσα σε ένα σκηνικό σύμπαν που δεν κραυγάζει αλλά υπονοεί. Οι παύσεις, τα βλέμματα, οι γκριμάτσες λειτουργούν ως σκηνικά σχόλια — ποτέ τυχαία, ποτέ αυτάρεσκα.
Τα σκηνικά, τα κοστούμια και οι φωτισμοί της παράστασης κινούνται στο ίδιο πνεύμα με τη σκηνοθετική πρόθεση: εύστοχα και λειτουργικά, χωρίς να αποσπούν από τον λόγο και τις ερμηνείες. Το σκηνικό είναι έντονο χρωματικά όπως και τα κουστούμια της Αλεξίας Θεοδωράκη , που ισορροπούν ανάμεσα στο διαχρονικό και το παιχνιδιάρικο, προσδίδοντας στους χαρακτήρες μια νότα αστικής φινέτσας . Οι φωτισμοί της Στέβης Κουτσοθανάση αναδεικνύουν τη γεωμετρία των σκηνών, παρεμβαίνοντας διακριτικά για να υπογραμμίσουν εναλλαγές ρυθμού και συναισθημάτων . Όλα μαζί λειτουργούν ως κομψό καδράρισμα μιας φάρσας .
Οι ηθοποιοί δεν υποδύονται· παίζουν — με την πλήρη έννοια. Η Αγγελική Καρυστινού, ένας κυκλώνας από ραφινάτη ειρωνεία και κοσμοπολίτικο ταμπεραμέντο, με παρισινή φινέτσα και λονδρέζικη γλώσσα. Ο Θωμάς Βούλγαρης διαθέτει εκείνη την αμηχανία του έντιμου κυρίου που σκοντάφτει διαρκώς στον πειρασμό, ενώ η Αντιγόνη Κουλουκάκου και ο Βασίλης Αθανασόπουλος συμπληρώνουν το τετράγωνο των «συναινετικών παρανοήσεων» με βλέμματα, αναστεναγμούς και μία διακριτική τρέλα που κάνει τον θεατή συνένοχο.
Η παράσταση, όμως, δεν σταματά στο χιούμορ. Πίσω από το γέλιο, ξετυλίγεται ένα πολύ σοβαρό σχόλιο πάνω στην υποκρισία των ηθικών κανόνων και την κοινωνική ανάγκη για θεατρικότητα στις ανθρώπινες σχέσεις. Το κείμενο του Σω, διαχρονικό και ευφυές, δεν στηρίζεται μόνο στο τι λέγεται αλλά στο πώς λέγεται — και ο Πυργιέρης φροντίζει το «πώς» να αποκτήσει ιδιαίτερο βάρος: γλώσσα του σώματος, ρυθμός λόγου, υπονοούμενα που λειτουργούν σαν ξίφη με βελούδινη λαβή.
Αυτό που πετυχαίνει η παράσταση είναι όχι μόνο να μην προδώσει το ύφος του έργου, αλλά και να το φέρει στο σήμερα χωρίς κανέναν εξαναγκασμό. Δεν υπάρχει άκαιρη «μοντερνιά», ούτε σκηνοθετική αυθαιρεσία. Αντιθέτως, υπάρχει σεβασμός στο πνεύμα και όχι στο γράμμα. Αυτό το ευγενές παιχνίδι ανάμεσα στην πίστη και στην απιστία, την ειλικρίνεια και το ψέμα, τον λόγο και την πράξη, διατηρεί τη σπιρτάδα του χωρίς να χάνει τη θεατρικότητά του. Το έργο είναι, τελικά, μια ρομαντική φάρσα που δεν φοβάται την αλήθεια. Ο έρωτας εμφανίζεται ως νόμιμο παράδοξο — πάντα στα όρια της ευπρέπειας και της καταστροφής. Το κοινό γελά, αλλά και ζαρώνει τα φρύδια. Γιατί; Γιατί όσο πιο γελοία μοιάζει η υπόθεση, τόσο πιο κοντά πέφτει στη ζωή μας.
Ενδιαφέρουσα η μικρή απελευθέρωση ρυθμού με την Αγγελική Καρυστινού να απευθύνεται στο κοινό, και να δημιουργεί μια γλυκιά αμηχανία ότι έχουν όλοι πιαστεί στα πράσα. Ακόμα και αυτό είναι μέρος της ίδιας της αισθητικής της: τίποτα εδώ δεν είναι κραυγαλέο, και όλα είναι σκηνοθετημένα με ακρίβεια φράσης, αστείας, παράλογης και τελικά τρυφερής.
Βγαίνοντας από την αίθουσα, ο θεατής δεν νιώθει ότι παρακολούθησε ένα παλιό έργο. Νιώθει ότι έζησε ένα νέο σχόλιο πάνω στην πιο παλιά ιστορία του κόσμου: το μπέρδεμα της επιθυμίας, της συντροφικότητας και της ελευθερίας. Και σε τελική ανάλυση, όπως μας λέει και ο Σω ο έρωτας δεν είναι παρά μια σειρά από καλοδιατυπωμένες παρεξηγήσεις. Που, όμως, αν ειπωθούν με στυλ — ποτέ δεν απορρίπτονται.
Συντελεστές
Μετάφραση | Μεταφραστική Ομάδα του ΕΚΕΜΕΛ
Επίβλεψη Μετάφρασης | Χριστίνα Μπάμπου – Παγκουρέλη
Σκηνοθεσία | Τάσος Πυργιέρης
Σκηνικά/ Κοστούμια | Αλεξία Θεοδωράκη
Σχεδιασμός φωτισμών | Στέβη Κουτσοθανάση
Μουσική Επιμέλεια | Τάσος Πυργιέρης
Βοηθός σκηνοθέτη | Σοφία Καστρησίου
Ειδικές κατασκευές | Βασιλική Τσιλιγκρού
Οργάνωση Παραγωγής | Νίκος Τσαούσης
Διεύθυνση Παραγωγής | Άννα Κουρελά
Social media | Social Wave Ath
Φωτογραφίες | Κωνσταντίνος Λέπουρης
Trailer | Γιώργος Δασκαλόπουλος
Μακιγιάζ | Σοφία Καραθανάση
Κομμώσεις | Ξένια Μουτέν
Βοηθός Ενδυματολόγου | Παρθενία Τσεκούρα
Νομικός Σύμβουλος | Δημήτρης Καλοχαιρέτης
Οργάvωση & Εκτέλεση παρασγωγής | ‘Αvvα Κουρελά
Εταιρεία Παραγωγής | Βoiling Point
Ηθοποιοί με σειρά εμφάνισης:
Γκρέγκορι Τζέιμς Λαν| Θωμάς Βούλγαρης
Μαργκρέτε Ρόουζ Τζούνο| Αγγελική Καρυστινού
Σεραφίτα Σάλλυ Λαν| Αντιγόνη Κουλουκάκου
Σίμπθορπ Τοπς Τζούνο| Χρήστος Σταθούσης
*Το τραγούδι Aντίο σε όλες τις όμορφες Σπανιόλες είναι σε μουσική του Θέμη Καραμουρατίδη
Πληροφορίες Παράστασης
Πρεμιέρα: Σάββατο 11 Οκτωβρίου στις 21:00
Παραστάσεις: Από Σάββατο 11 Οκτωβρίου έως Κυριακή 16 Νοεμβρίου
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Σάββατο 21:00, Κυριακή 21:00