Το Εργαστήρι του Γιώργου Παπαπαύλου παρουσίασε την παράσταση Γιοι & Κόρες

Το εργαστήρι θεάτρου του Γιώργου Παπαπαύλου παρουσίασε την παράσταση Γιοι & Κόρες του Γιάννη Καλαβριανού, στο θέατρο Αλκμήνη, για δυο ημέρες. Οι μαθητές του εργαστηρίου δούλεψαν εντατικά πάνω στο έργο αυτό, ώστε να διδαχθούν σε πρακτικό επίπεδο την διάκριση ανάμεσα στην ιστορία/μύθο και την τεχνική της διήγησης  – δηλαδή την πράξη της θεατρικής αφήγησης..

 Το Θέατρο γίνεται Τόπος Συνάντησης. Σε μια εποχή όπου η τέχνη συχνά αντιμετωπίζεται ως πολυτέλεια, το θεατρικό εργαστήρι του Γιώργου Παπαπαύλου έρχεται να υπενθυμίσει την ουσία της δημιουργίας: τη συνάντηση. Συνάντηση ανθρώπων, εμπειριών, συναισθημάτων — χωρίς την απαίτηση της τελειότητας αλλά με το θάρρος της έκφρασης. Το εργαστήρι προσφέρει χώρο και χρόνο σε ερασιτέχνες ηθοποιούς, ανθρώπους από διαφορετικά επαγγέλματα και ηλικιακά φάσματα, να δοκιμάσουν, να εκτεθούν και να συναντήσουν τον εαυτό τους μέσα από το θέατρο.

Η παρουσία του Γιώργου Παπαπαύλου ως δασκάλου δεν περιορίζεται στον ρόλο του σκηνοθέτη ή καθοδηγητή. Οντας ο ίδιος ένας ηθοποιός υψηλής συναισθηματικής ευφυίας, είναι παρών με ευαισθησία, συνέπεια και αφοσίωση· λειτουργεί περισσότερο ως συνοδοιπόρος παρά ως αυθεντία. Η καθοδήγησή του χτίζεται σε σχέση εμπιστοσύνης, ενθαρρύνοντας την προσωπική έκφραση κάθε συμμετέχοντα, χωρίς να παραμελεί τις απαιτήσεις της θεατρικής τέχνης. Μεθοδικός αλλά ταυτόχρονα ανοιχτός στη διαδικασία, καλλιεργεί ένα ασφαλές περιβάλλον όπου το λάθος γίνεται ευκαιρία και η αναζήτηση οδηγεί στη μεταμόρφωση.

Το κείμενο «Γιοί και Κόρες» του Γιάννη Καλαβριανού αποτελεί απόδειξη αυτής της φιλοσοφίας. Δεν παρουσιάζει απλώς ένα θεατρικό έργο· παρουσιάζει τον απόηχο μιας μακρόχρονης διαδικασίας, μιας διαδρομής που μετατρέπει τις αναμνήσεις, τις φωνές και τις σιωπές σε θεατρική πράξη. Η παράσταση «μιλά» για την ανθρώπινη ανάγκη για ευτυχία, την αίσθηση της συνέχειας και της μνήμης, αλλά και την καθημερινή, απλή ζωή που κατορθώνει να χαρίσει μεγάλα αισθήματα .

Με ιστορίες πολέμου, μετανάστευσης και κοινωνικών ανατροπών, γίνεται μια συγκινητική σπουδή στον ψυχισμό των ανθρώπων. Ο Καλαβριανός μεταμορφώνει προφορικές αφηγήσεις – ιστορίες παππούδων και γιαγιάδων – σε συνεκτική, θεατρική σύνθεση. Η παράσταση ταξιδεύει από το 1940 έως το 2004, δημιουργώντας νοητό νήμα ανάμεσα σε εποχές και γεγονότα. Το κείμενο χαρακτηρίζεται από διαχρονικό χιούμορ και ανθρωπιστική ευαισθησία, αποκαλύπτοντας τις παθογένειες και επιθυμίες του «ελληνικού DNA».

Η παράσταση «Γιοί και Κόρες» υπερασπίζεται τη θεατρική ουσία μέσα από μια σκηνοθεσία λιτή, αλλά ουσιαστική. Η απουσία περίπλοκων σκηνικών και θεαματικών εφέ δεν αποτελεί έλλειψη, αλλά συνειδητή επιλογή. Η απλότητα εδώ λειτουργεί ως χώρος ανάσας, αφήνοντας τον θεατή να συνδεθεί με τις ιστορίες που αφηγούνται οι ηθοποιοί — ιστορίες καθημερινών ανθρώπων, γεμάτες πόνο, χιούμορ, τρυφερότητα και απώλεια. Οι ερασιτέχνες ηθοποιοί ( Σοφία Βελισσαρίου | Ελένη Βερναρδάκη | Νίκος Γλυμίδης | Αφροδίτη Ηλιοπούλου | Ανδρονίκη Καπακλή | Νικολέττα Κυρίδη | Κατερίνα Μαυρίδου | Ουρανία Νικολετοπούλου | Γιάννης Ράπτης | Κατερίνα Τερζοπούλου | Τζο Χατζηιωάννου ) (αποδεικνύουν ότι η αλήθεια της σκηνής δεν κατοικεί μόνο στην τεχνική αρτιότητα, αλλά και στη γενναιότητα της παρουσίας.

Οι ερμηνείες τους διακρίνονται για την ειλικρίνεια και την ανθρώπινη ευθραυστότητά τους. Δεν προσπαθούν να εντυπωσιάσουν, αλλά να επικοινωνήσουν, να μοιραστούν. Κάθε δισταγμός, κάθε ρήγμα στη φωνή τους, γίνεται κομμάτι της αλήθειας της προσπάθειας τους. Η σκηνοθεσία τους δίνει τον χώρο να υπάρξουν, να κινηθούν, να σιωπήσουν, να ακουστούν. Το αποτέλεσμα είναι μια παράσταση συγκινητική και αυθεντική, με τις ατέλειες της, αλλά που θυμίζει πως το θέατρο είναι πρώτα απ’ όλα πράξη σχέσης και εμπιστοσύνης.

Το εργαστήρι αυτό δεν είναι απλώς μια δομή εκπαίδευσης. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός, ένας χώρος που δίνει φωνή σε εκείνους που δεν είχαν ίσως ποτέ την ευκαιρία να μιλήσουν καλλιτεχνικά, αποδεικνύοντας ότι το θέατρο, όταν είναι ανοιχτό και συμμετοχικό, μπορεί να γίνει κοινωνική πράξη, προσωπική εμπειρία και συλλογική γιορτή.