Το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου καθιέρωσε τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου το 1962, και κάθε χρόνο, σε όλον τον κόσμο η αγαπημένη μας τέχνη και οι άνθρωποι της γιορτάζουν.
Σήμερα, αγαπημένοι ηθοποιοί και φίλοι, στέλνουν στο mytheatro το δικό τους μήνυμα και βίωμα για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου! Τους ευχαριστούμε, και τους ευχόμαστε… Χρόνια Πολλά!
Σε αυτήν τη δύσκολη και σκοτεινή εποχή που ζούμε, εύχομαι στο θέατρο και τους ανθρώπους του να λειτουργούν ως έμπνευση για την κοινωνία μας, να μπορέσουν να γεννήσουν δυνατότητες και να φωτίσουν μια ευρύτερη και ομορφότερη πλευρά της ανθρώπινης φύσης από την κυρίαρχη. Εύχομαι ακόμα να βρουν τη βαθιά αναγκαιότητα της ύπαρξής τους και να σταθούν υπεύθυνα και δυναμικά απέναντι στην ευθύνη του δημόσιου βήματός τους, ως πρωτοπορία αισθητική, πολιτική, φιλοσοφική και ανθρώπινη.
Ας δώσουμε όλοι μάχη η τέχνη να μην είναι πολυτέλεια ούτε για τους θεατρανθρώπους, ούτε για τους θεατές και ας προσφέρουμε ό,τι καλύτερο έχουμε μέσα από ομαδική δουλειά. Τέλος ας προσπαθήσουμε, όσο και ολόκληρη η κοινωνία, να χειραφετηθούμε και να σπάσουμε τις εξαρτήσεις που κρατούν πίσω την ίδια μας την τέχνη. Χρειάζεται να προτείνουμε, σήμερα περισσότερο από ποτέ.
Γιώργος Παπαγεωργίου
Για να πιστέψω σε ένα άλλο θέατρο, πρέπει να πιστέψω σε ένα άλλο κόσμο. Και αν κάτι χάνεται σήμερα είναι αυτή η πίστη. Ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Τα προβλήματα μας από αφρός έγιναν βαθιά και το θέατρο στέκεται αμήχανο μπροστά σε όλο αυτό. Δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα, να σώσει από την πτώση, να δημιουργήσει άλλους νόμους. Μπορεί όμως να δημιουργήσει την πίστη. Ότι υπήρξε/υπάρχει/θα υπάρξει κάτι άλλο. ΓΙ αυτό και πιστεύω στο θέατρο. Μπας και βρω την πίστη που χάνω.
“Θέατρο; Γιατί; Το έχουμε ανάγκη;” Είμαι κι εγώ ένας από τους χιλιάδες επαγγελματίες, αλλά και ένας από τα εκατομμύρια που (ίσως;) έχουν κουραστεί από αυτό…Σ’ αυτό το ερώτημα θα απαντήσει το μήνυμα του Ανατόλι Βασίλιεφ σήμερα Παγκόσμια Ημέρα θεάτρου…Διαβάζοντάς το κι εγώ λοιπόν ,ο “απελπισμένος” επαγγελματίας ,ο “κουρασμένος θεατής/ κοινωνός , ειλικρινά…ανακουφίστηκα! Γιατί το θέατρο ΕΙΝΑΙ “ η πιο διάφανη πλευρά του φωτός!!.Αναρωτιέται, θυμώνει, απελπίζεται, φωνάζει ,εκπλήσσεται ,φοβάται ,κουράζεται, πέφτει, βαριέται αλλά δε σωπαίνει…!Μιλά!!Για τα πάντα! Κρατάει τα “σύνορά “ του πάντα ανοιχτά, δεν έχει ένα χρώμα( τα έχει όλα),δεν ανήκει σε ένα μόνο έθνος, δεν έχει ένα φύλο. Δεν έχει μια θρησκεία. Και αυτά που λέει, θέλει να τα πει σε όλους! Όχι για να δώσει απαραίτητα τη λύση, αλλά για να την ψάξουνε μαζί. Θέλει να επικοινωνεί! Και πολλές φορές απογοητεύει, κουράζει ,είναι αμήχανο και δεν ξέρει ακριβώς τι θέλει να πει.. Γιατί έτσι είναι ο διάλογος. Έτσι είναι ο άνθρωπός. Και το θέατρο γεννιέται από τον άνθρωπο, για τον άνθρωπο. Θα πω λοιπόν Ναι! Το έχω ανάγκη το θέατρο! Εσείς;
Το θέατρο.. η παραστατική τέχνη του απόλυτου Εδώ & Τώρα. Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου πήγαινα θέατρο και έφτιαχνα θέατρο, είναι πάντα μια συνάντηση, μια συνάντηση με σπουδαία κείμενα, επαφή με ανθρώπους στην πρόβα και μετά στην παράσταση με άλλους αγνώστου συνδυασμού κάθε βράδυ ανθρώπους… κάθε παράσταση είναι μοναδική, καμία άλλη δεν θα είναι σαν αυτή όσο κι αν φαινομενικά κάποια πράγματα μοιάζουν ίδια, διότι σε κάθε παράσταση εσύ ο ίδιος σαν περφορμερ είσαι άλλος και το σπουδαιότερο συναντιέσαι με άλλο κοινό. Το θέατρο υπάρχει μόνο όταν κάποιος βλέπει κάποιον. Δεν μπορεί ο ηθοποιός να παίζει μόνος του θέατρο.. και η συνάντηση αυτή έχει ως ιδανικό ζητούμενο την μετατόπιση του θεατή. Ο άνθρωπος είναι ένα ον που χρειάζεται να βλέπει κ να ακούει ιστορίες, από όταν είναι μικρός και τον νανουρίζει η γιαγιά του μέχρι πιο μεγάλος που μπορεί να φαντάζεται ολόκληρες ιστορίες πίσω από πίνακες και τραγούδια. Αλλά ποιος πιο ολοκληρωμένος τρόπος να πεις ιστορίες παρά με το σώμα και το συναίσθημα σου;!
Γιώργος Μηλιώτης
Δεν είναι ψέμα. Θέλουμε να το βλέπουμε ως ψέμα, για να αντιμετωπίζουμε τις συνέπειές του ακροθιγώς. Ούτε αλήθεια είναι. Ωστόσο η αληθοφάνειά του έχει τέτοια ισχύ, που μπορεί να προκαλέσει ένα σωρό αλυσιδωτές αντιδράσεις στην ψυχή και στο μυαλό με αντίκτυπο στη ζωή την ίδια. Πρόκειται για μια συμφωνία που καλούμαστε κάθε φορά να υποβάλουμε σε ανελέητη δοκιμασία, μήπως και αποκομίσουμε κάποιο νόημα για την ύπαρξή μας. Να μπορέσουμε να πορευτούμε, όντας περιορισμένοι από τις αισθήσεις μας, μέχρι η τελική λύτρωση να μας φέρει ενώπιον της πραγματικότητας. Αυτής που άλλοι φοβούνται, άλλοι ευελπιστούν και άλλοι απλώς υποψιάζονται πως υπάρχει.
Όπως και να ’χει η αλληλεπίδραση είναι αναπόφευκτη. Όταν η ψευδαίσθηση της ατομικότητας συγκρούεται με τη συλλογικότητα της εκάστοτε συνθήκης, μετά την περάτωση κανείς δεν φεύγει ίδιος με πριν. Κάποιοι το γνώριζαν ήδη από την αυγή των ανθρώπινων χρόνων. Στο έργο των προγόνων μας, αυτή η μεταφυσική προσέγγιση είναι εμφανής για όποιον αντέχει να τη συνειδητοποιήσει. Και σήμερα όμως κάποιοι άλλοι επίσης το γνωρίζουν, όχι επειδή αποκόμισαν τη γνώση από τα βιβλία, αλλά επειδή τους αποκαλύφτηκε μέσα από την εμπειρία. Αυτός ο μηχανισμός της «κοινωνίας των ψυχών» δεν προκύπτει ως ανάγκη ή προσδοκία, αλλά είναι μια a priori διεργασία σύμφυτη με το δράμα.
Το θέατρο ευτυχώς, παρά τις όποιες αντιξοότητες, εξακολουθεί να υπάρχει μέχρι σήμερα, παρακινώντας τον κάθε δημιουργό ή θεατή να ανακαλύψει τα πολύτιμα μυστικά του, αυτά που τόσο καλά διαφύλαξε στο πέρασμα του χρόνου.