Η μουσικο – θεατρική παράσταση που πραγματεύεται τη ζωή και τα τραγούδια της Dalida, μιας εμβληματικής γυναίκας που έγραψε ιστορία στη γαλλική αλλά και την παγκόσμια μουσική σκηνή, παρουσιάστηκε από την Εύα Κοτανίδη βασισμένη σε κείμενα δικά της (με τη συμβολή της Ευσταθίας) και σε σκηνοθεσία της Νεκταρίας Γιαννουδάκη. Μέσα από τα τραγούδια, τις εξομολογήσεις, τον απολογισμό της ζωής και της καριέρας της, το έργο επιχειρεί να συστήσει ξανά στο ελληνικό κοινό αυτή την ενδιαφέρουσα και αντιφατική προσωπικότητα, που κινήθηκε σε όλη της τη ζωή από το φως στο σκοτάδι και έζησε μέσα στις τραγικές αντιφάσεις της.
- Κείμενο Κάτια Σωτηρίου
- Ημερομηνία Δημοσίευσης 5/11/2023
Στην παράσταση, η Dalida συνδιαλέγεται με το κοινό μέσα από τα τραγούδια της, κάνοντας εξομολογήσεις, τον απολογισμό της ζωής και της καριέρας της, για να αποκαταστήσει αλήθειες, να ξανασυστηθεί, ξεδιπλώνοντας τη διττή της φύση που την ταλαιπώρησε, την απογείωσε καλλιτεχνικά αλλά και την εξουθένωσε.
Η διάκριση μεταξύ της δημόσιας και της ιδιωτικής περσόνας ενός καλλιτέχνη χωρίζεται με ένα λεπτό νήμα, με ορισμένα άτομα να είναι ικανά να πλοηγηθούν σε αυτό το όριο. Η σκηνοθέτις Νεκταρία Γιαννουδάκη διερευνά τη ζωή της διάσημης σούπερ σταρ Dalida, ξεπερνώντας τη συμβατική απεικόνιση της ανόδου και της πτώσης μιας όμορφης και συναισθηματικά βασανισμένης τραγουδίστριας. Αντίθετα, η παράσταση χρησιμεύει ως μια οδυνηρή κριτική της γυναικείας ταυτότητας και της ακόρεστης όρεξης της κοινωνίας για μια συγκεκριμένη εικόνα.
Η σταρ που είναι γνωστή διεθνώς ως η διάσημη ερμηνεύτρια “Dalida” γεννήθηκε ως Υolanda Cristina Gigliotti στο Κάιρο της Αιγύπτου, από γονείς ιταλικής καταγωγής. Η σύγκρουση μεταξύ αυτών των αντιθετικών πτυχών της ταυτότητάς της επηρέαζε επίμονα τη ζωή της. Η εντυπωσιακή της εμφάνιση έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξασφάλιση ενός συμβολαίου ηχογράφησης και στην έναρξη μιας ρομαντικής σχέσης με τον πρώτο της σύζυγο, Lucien Morisse. Ωστόσο, σύντομα ανακαλύπτει την παροδική φύση της ευτυχίας και την επικράτηση της τραγωδίας. Παρά την τεράστια επιτυχία στην επαγγελματική της ζωή, η προσωπική της ύπαρξη αποδεικνύεται μια καταστροφή: υπομένει τον δημόσιο έλεγχο λόγω της παθιασμένης εμπλοκής της με τον ζωγράφο Jean Sobieski τον τραγουδιστή Luigi Tenco και τον 22χρονο μαθητή Lucio. Επιπλέον, γίνεται θύμα της κοινωνικής υποκρισίας και παραμελεί τη δική της ευημερία για να διατηρήσει την καριέρα της.
Ωστόσο, η επιδίωξη της καλλιτεχνικής επιτυχίας και της προσωπικής ευτυχίας της Dalida δεν μπόρεσε ποτέ να ευθυγραμμιστεί, και οι θυελλώδεις έρωτές της συχνά τελείωναν τραγικά, με τρεις από τους συντρόφους της, κυρίως τους Tenco, Morisse και Richard Chanfray, να αυτοκτονούν. Επιπλέον, τα όνειρά της για μητρότητα ματαιώθηκαν, πρώτα από την πεποίθηση του συζύγου και του διευθυντή της ότι η εγκυμοσύνη θα εμπόδιζε την καριέρα της και αργότερα από μια άμβλωση που προέκυψε από μια σύντομη σχέση με έναν νεότερο άνδρα, που την καθιστούσε ανίκανη να συλλάβει.
Αυτή η δραματική και θλιβερή τροχιά περιγράφεται εύστοχα από τη Νεκταρία Γιαννουδάκη, που πλέκει τις ερμηνείες της τραγουδίστριας με τις πιο οδυνηρές στιγμές της ζωής της, δημιουργώντας μια παράσταση συναισθηματικά πλήρη. Η Νεκταρία Γιαννουδάκη αποδεικνύει τη θεατρική αντίληψη της σκηνοθετώντας με αισθητική και μέτρο την παράσταση και κατάφερε να αναδείξει την εγκλωβιστική πλευρά της ζωής της Δαλιδά, διατηρώντας έναν σταθερά γρήγορο ρυθμό καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, μεταβαίνοντας με δεξιοτεχνία μεταξύ πρόζας και μουσικής – έξοχη η παρουσία και μουσική απόδοση του Παντελή Μπενετάτου.
Η Εύα Κοτανίδη, μισή Γαλλίδα η ίδια, με την εξαιρετική φωνή της, κατάφερε να αποδώσει θεατρικά το δίπολο της ζωής της Δαλιδά, αγγίζοντας τις πτυχές της προσωπικότητας και της ψυχολογίας της, δίνοντας της πάλι ζωή επάνω στην σκηνή. Το εσωτερικό της μαρτύριο, η λεπτή ευαλωτότητα και η ευθραυστότητα της αντηχούν, τοποθετημένα στρατηγικά στην πρώτη γραμμή της αφήγησης. Η συνεχής μάχη μεταξύ του προσωπικού και του επαγγελματικού της εαυτού είναι εμφανής σε κάθε πτυχή της δραματουργίας. Η Εύα Κοτανίδη αποτυπώνει το λυρικό συναίσθημα με ειλικρίνεια χωρίς καμία μίμηση. Η ομοιότητά της με τη Δαλιδά είναι ανά στιγμές έντονη, αλλά αυτό που είναι πραγματικά αξιόλογο είναι η σύνδεσή της με τη συναισθηματική ορμή του χαρακτήρα, η οποία κορυφώνεται κατά τη διάρκεια της ερμηνείας της στο στοιχειωτικό της τραγούδι “Je suis malade”.
Τα λιτά αλλά λειτουργικά σκηνικά και τα όμορφα κουστούμια της Βασιλικής Σύρμα, και οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα αναδεικνύουν την ατμόσφαιρα της εποχής και την ουσία της ζωής της Γαλλίδας ντίβας.
Στο σύνολο της είναι μια πολύ τρυφερή παράσταση, για μια γυναίκα που ζούσε με λαχτάρα για την αγκαλιά της αγάπης, ανυπόμονη να δώσει στοργή σε αντάλλαγμα. Η κάθοδός της στις σκιές αποδείχθηκε τραγική, ωστόσο η παράσταση που έχτισε η Νεκταρία Γιαννουδάκη με την Εύα Κοτανίδη περικλείει αβίαστα την εγγενή της λάμψη. Ελπίζουμε η παράσταση αυτή να επαναληφθεί σύντομα – και να τη δείτε!
Κείμενο: Εύα Κοτανίδη με τη συμβολή της Ευσταθίας Μαντζούφα
Σκηνοθέτης: Νεκταρία Γιαννουδάκη
Σκηνογραφία: Βασιλική Σύρμα
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Μουσική: Νίκος Ασημάκης Music Art Lab
Χορογραφία: Άννα Αθανασιάδη
Τραγουδούν: Εύα Κοτανίδη
Παίζουν μουσική: Παντελής Μπενετάτος (πιάνο)