Με τη χρονιά να φτάνει στο τελείωμα της κάνουμε μια μικρή αναδρομή στη θεατρική χρονιά που μας πέρασε, επιλέγοντας τις παραστάσεις που ξεχώρισαν, που συζητήθηκαν, που έφεραν κάτι νέο στα θεατρικά πράγματα, παραστάσεις που προκάλεσαν ποικίλα συναισθήματα, και θεατρικές στιγμές που είχαν λόγο ύπαρξης μέσα σε ένα δύσκολο και πολυσυλλεκτικό θεατρικό κόσμο.
Αρίστος: Μια υπέροχη θεατρική στιγμή, ίσως η πιο συγκινητικά αληθινή, σκληρά πραγματική αλλά και αφοπλιστική στη λιτότητά της παράσταση των τελευταίων ετών . Η ιστορία του Αριστείδη Παγκρατίδη όπως την κατέγραψε στο βιβλίο του ο Θωμάς Κοροβίνης, φωτίζεται από την έξοχη σκηνοθεσία του Γιώργου Παπαγεωργίου μέσα από πρόσωπα του περιβάλλοντος του. Οι Ελένη Ουζουνίδου, Μιχάλης Οικονόμου και Γιώργος Χριστοδούλου- υποδύονται υποδειγματικά όλα τα πρόσωπα που πέρασαν από τη σύντομη ζωή του Παγκρατίδη. Αν υπήρχε κατηγορία παραστάσεων «δε χάνεται», ο Αρίστος θα ήταν στην κορυφή της.
Βάκχες, στη Στέγη: μια ροκ παράσταση, υψηλών δονήσεων, βγαλμένη από όνειρο ή εφιάλτη, σε σκηνοθεσία και διασκευή του Άρη Μπινιάρη, με τον Χρήστο Λούλη σε μια ερμηνεία που σίγουρα θα τη θυμόμαστε για καιρό, και μια καθηλωτική χορογραφία από την Αμαλια Μπενετ.
Η αγάπη άργησε μια μέρα: η παράσταση ποίημα που ξεκίνησε στα τέλη του 2017 και επαναλήφθηκε και το χειμώνα του 2018 με αλλαγές στο καστ. Ο λόγος της Λιλής Ζωγράφου αγκαλιάστηκε με ευλάβεια και αγάπη από τον Ένκε Φεζολλάρι, ο οποίος έστησε μια ονειρική παράσταση για τα μυστήρια του έρωτα και του πόθου, έναν ύμνο για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την ανάγκη για αγάπη και ελευθερία.
Duende: ο Σταμάτης Κραουνάκης ανέβασε μια μουσικοθεατρική παράσταση για το στοχαστικό δοκίμιο του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα πάνω στο «Ντουέντε». Με συνοδοιπόρους δυο ταλαντούχους ερμηνευτές και συνομιλητές (Χρήστος Γεροντίδης, Κώστας Μπουγιώτης) και δύο αρμονικά δεμένους μουσικούς (Βασίλης Ντουμπρογιάννης και Γιώργος Ταμιωλάκης) ο Κραουνάκης έστησε μια εμπνευσμένη παράσταση σαν ιεροτελεστία για τον έρωτα και το θάνατο, τον πόθο και το πάθος. Όλα αυτά που συνθέτουν το Duende.
Γρανάδα: το νέο κείμενο του Γιάννη Καλαβριανού αφηγείται την ιστορία των ανθρώπων που έζησαν και έφυγαν, μέσα από μια τυχαία συγκυρία του σύμπαντος. Μια παράσταση για την απώλεια, την τσακισμένη άμυνα του καθενός μας, και τελικά για τη λύτρωση. Η ανεξάντλητη βιρτουοζιτέ της Φιλαρέτης Κομνηνού συνάντησε την αφθονία ταλέντου της Έφης Σταμούλη, και την υπέροχη αφηγηματική ερμηνεία της Λυδίας Φωτοπούλου στα βίντεο της παράστασης, σε μια σύνθεση υπαρξιακής οδύσσειας και οδυνηρής πραγματικότητας.
Καραφλομπέκατσος και Σπυριδούλα: η παράσταση έκπληξη της χρονιάς, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μάρκελλου, με την Ελένη Στεργίου και τους Κωνσταντίνο Αβαρικιώτη (στο ρόλο του Καραφλομπέκατσου την άνοιξη) και τον Θύμιο Κουκιο στην επανάληψη του έργου το χειμώνα. Το κείμενο της Λένας Κιτσοπούλου φωτίζει με χιούμορ αλλά και βαθιά τρυφερότητα τις ζωές δυο ανθρώπων στο μεταίχμιο ζωής και απελπισίας. Μια πραγματικά σημαντική θεατρική στιγμή.
Έντα Γκαμπλερ: μια παράσταση που συζητήθηκε πολύ τη χρονιά που μας πέρασε, καθώς η Άντζελα Μπρούσκου, μια σκηνοθέτης που εδώ και δεκαετίες πρωτοπορεί και καινοτομεί στα θεατρικά πράγματα, επέλεξε το ξενοδοχείο Μπάγκειον στην Ομόνοια για να στεγάσει την «Έντα Γκάμπλερ» του Ίψεν. Το κτήριο του Τσίλερ φτιάχτηκε το 1890, σχεδόν ταυτόχρονα με την πρώτη παρουσίαση της Έντα (31/1/1891). Η παράσταση δεν ήταν ακριβώς τέλεια σε όλα, ευτύχησε όμως να έχει την Παρθενόπη Μπουζούρη να κλείνει τον κύκλο των ηρωίδων του Ρομαντισμού που υποδύθηκε τα τελευταία χρόνια, με μια ερμηνεία αγέρωχη και δαιμόνια.
Η Κουζίνα: η ιδιοφυής σκηνοθετική ματιά του Γιώργου Νανούρη σε μια παράσταση – οπτικοακουστική εμπειρία. 11 πρωτοεμφανιζόμενοι ηθοποιοί δημιουργούν το σύμπαν μιας πολύβουης, αλλά ταυτόχρονα εύρυθμης κουζίνας εστιατορίου όπου ο πόθος για ζωή ψάχνει διέξοδο. Μια παράσταση εκρηκτικού ρυθμού, και σκηνών υψηλής αισθητικής.
Παζολίνι: ένας συγκλονιστικός μονόλογος για την πολυσχιδή προσωπικότητα του Πιερ Πάολο Παζολίνι ανέβηκε για λίγες παραστάσεις (και ελπίζουμε για ακόμα περισσότερες του χρόνου) στο θέατρο Αργώ σε σκηνοθεσία Αγγελικής Καρυστινού. Η λαϊκή σωματικότητα των ταινιών του, η πρωτοπορία, η τόλμη και η πρόκληση του έργου του προβάλλονται μέσα από την ορμητική και θηριώδη ερμηνεία του Ένκε Φεζολλάρι.
Οι Δούλες» του Ζαν Ζενέ στο Θέατρο Τέχνης. Η Μαριάννα Κάλμπαρη επικαιροποίησε το κείμενο του Ζενέ, και έστησε μια παράσταση για τις άκρατες φαντασιώσεις και τις φτηνές επιδιώξεις που με όχημα την υψηλή σκηνική αισθητική και τις καθηλωτικές ερμηνείες της Κάτιας Γέρου και της Κωνσταντίνας Τάκαλου κατέγραψε την παρακμή και τον εκμηδενισμό της ύπαρξης.
Το Χελιδόνι – Θέατρο Μικρό Γκλόρια. Μια παράσταση που μιλά κατευθείαν στην καρδιά του θεατή. Ένα έργο γλυκόπικρο για την αγάπη και την αποδοχή, με τις υπέροχες ερμηνείες της Σοφίας Σειρλή και του Βασίλη Μαυρογεωργίου.
Η αγριόπαπια : η ψυχική και πραγματική καταρράκωση μιας οικογένειας, σε μια παράσταση που επιδιώκει τον κοινωνικό σχολιασμό. Ο Δημήτρης Τάρλοου πάτησε πάνω στο ιψενικό μοτίβο των ψευδαισθήσεων και έστησε μια παράσταση σύγχρονου ύφους και σπουδαίων ερμηνειών με το Γιάννο Περγλέγκα, το Γιάννη Κότσιφα, τη Λένα Δροσάκη και τη Σίσσυ Τουμάση.
+1 Το αφιέρωμα στη Λούλα Αναγνωστάκη στο Φεστιβάλ Αθηνών: ο Γρηγόρης Ιωαννίδης , ο Μάνος Καρατζογιάννης και η Δήμητρα Κονδυλάκη επιμελήθηκαν την κορυφαία ίσως στιγμή του Φεστιβάλ Αθηνών το καλοκαίρι του 2018, που ξεκίνησε με ένα εκτενές αφιέρωμα και έκθεση με τα Δωμάτια Μνήμης και που κατέληξε στο «Εργοτάξιο Λούλα Αναγνωστάκη», δηλαδή δύο περφόρμανς -τη Λευκή και την Κόκκινη παράσταση σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη, με τη συμμετοχή μιας πλειάδας σημαντικών ηθοποιών.
*Κείμενο – επιλογές Κάτια Σωτηρίου