Σε μια χρονιά που πλησίασε την κανονικότητα όσο γινόταν, με την Όμικρον να καραδοκεί, τις παραστάσεις να αναβάλουν πρεμιέρες, να διακόπτουν προσωρινά και να συνεχίζουν πότε ασθμαίνοντας, πότε με ένταση, και που ολοκληρώθηκε, δίνοντας τη σκυτάλη στα καλοκαιρινά φεστιβάλ, ξεχωρίσαμε παραστάσεις που έφεραν νέα πνοή στις αθηναϊκές σκηνές, ή που ανανέωσαν το ενδιαφέρον μας για αγαπημένα έργα.
- Κείμενο Κάτια Σωτηρίου
Χωρίς να θέλουμε να αδικήσουμε τις παραστάσεις που δεν είδαμε, ξεχωρίσαμε τις ακόλουθες:
Οι Παίχτες στο θέατρο Κιβωτός, μέσα από τη σκηνοθετική ματιά του Γιώργου Κουτλή, ξεχώρισαν για την αστείρευτη ενέργεια τους, έστησαν μια παράσταση για τα τυφλά πάθη, την απληστία, την αλαζονεία και την κτητικότητα, τη μανία και το πάθος για το χρήμα και τη νίκη.
Ίσως ένα από τα πιο αγαπημένα έργα επέλεξε να ανεβάσει ο Γιώργος Νανούρης μέσα στην πανδημία, φέρνοντας το Γυάλινο Κόσμο στη σκηνή του Αλκυονίς, σε μια από τις πιο συγκινητικές αποδόσεις που έχουμε δει (και πιστέψτε μας, έχουμε δει πολλές!), με την αιθέρια αλλά ατσάλινη ταυτόχρονα Άννα Μάσχα να αναδεικνύεται σε μια από τις καλύτερες εκδοχές της Αμάντα, της καταπιεστικής μάνας που φορτώνει τα παιδιά της με τις ματαιώσεις και τους φόβους της για το μέλλον.
Η Γερμανίδα Γραμματέας του Κρίστοφερ Χάμπτον με την πάντα υπέροχη Ρένη Πιττακή, που, κάτω από τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιάννη Μόσχο, παρέδωσε στο κοινό εξαιρετικά το μονόλογο αυτό περί «καθημερινού φασισμού», υποδυόμενη τη γραμματέα του Γκέμπελς, θέτοντας ζητήματα συνενοχής και σιωπής στους θεατές.
Ο Στέφανος Παπατρέχας έγραψε το Ονόριο, τα ανομήματα ενός εγκληματία , ένα έργο για τη σχετικότητα της οπτικής,, της αλήθειας και της ηθικής και το συν-σκηνοθέτησε με το Λάζαρο Βαρτάνη, προσφέροντας μας μια από τις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς, όχι μόνο γιατί ήταν μια πολύ καλοστημένη παράσταση, αλλά και γιατί το κείμενο είχε μεγάλο ψυχαναλυτικό, φιλοσοφικό και ποιητικό ενδιαφέρον, τονίζοντας τη σημασία των φρέσκων κειμένων και των Ελλήνων συγγραφέων για τη συνέχεια του θεάτρου. Οι ίδιοι ήταν υπεύθυνοι και τη Φροσύνη / Πασού στο θέατρο Άβατον, που μας εξέπληξε με το ψυχογραφικό βάθος του κειμένου και την εξαιρετική ερμηνεία της Σύνθιας Μπατση.
“Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού” αποδείχτηκε μια από τις πιο δημοφιλείς παραστάσεις της χρονιάς, με τον Γιάννη Κακλέα να στήνει μια σπιντάτη παράσταση, που ξεβολεύει το θεατή, και τον Πάνο Βλάχο σε one man show , να κλέβει την παράσταση.
Ο Αυτόχειρ του Νικολάι Έρντμαν που παρουσιάστηκε στο Εθνικό Θέατρο αποτέλεσε την πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Γιώργου Παπαγεωργίου με τόσο πολυπρόσωπο κάστ, με απόλυτα επιτυχημένο αποτέλεσμα. Χιούμορ, συγκίνηση, καλοί ρυθμοί, ποιητικότητα αλλά και γλέντι, υψηλό επίπεδο ερμηνειών συνέθεσαν μια αξιόλογη και αξιοπρόσεκτη πολιτική και κοινωνική φάρσα, που δεν θα μπορούσε να λείπει από τις πιο αγαπημένες παραστάσεις της χρονιάς.
Η Χορευτική Πανούκλα του Κωνσταντίνου Μάρκελλου, που παρουσιάστηκε στη σκηνή Ωμέγα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, ήταν μια αποκάλυψη στο τέλος της σεζόν. Πραγματευόμενη την ιστορία της χορευτικής μανίας που κατέλαβε τους κατοίκους του Στρασβούργου το 1518, ο συγγραφέας και σκηνοθέτης έθεσε καίρια και – δυστυχώς – πολύ επίκαιρα ζητήματα για την ελευθερία, την αυτοδιάθεση σώματος και πνεύματος και την ανάγκη της κρατικής, δικαστικής και εκκλησιαστικής εξουσίας να περιορίσουν όλα αυτά.
Η «Φαίδρα» (Θέατρο Προσκήνιο) σε κείμενο της Μαρίνας Τσβετάγιεβα σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά εστίασε στην ιστορία της Φαίδρας και του Ιππόλυτου, στήνοντας μια τελετουργία, με έμφαση στο ερωτικό πάθος, το αρχέγονο ένστικτο. Οι πολύ ενδιαφέρουσες ερμηνείες και η έντονη σωματικότητα με την υποβλητική ατμόσφαιρα, κατέστησαν την παράσταση μια από τις πιο αξιόλογες θεατρικές στιγμές της χρονιάς.
Τα Ερωτευμένα Άλογα αποτέλεσαν, στο κλείσιμο της θεατρικής χρονιάς το σημείο αναφοράς του θεατρόφιλου κοινού. Σε σκηνοθεσία Ελένης Ευθυμίου, είναι μια παράσταση για τον έρωτα, πέρα από σωματικούς φραγμούς, για τις αισθήσεις που περιορίζονται κάτω από την αυστηρή ορθολογιστική αντίληψη της ζωής. Μια από τις πιο συγκινητικές θεατρικές στιγμές, που έγινε εν μια νυκτί το talk of the town, απόλυτα δίκαια.
Η χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις. Ο Ενκε Φεζολλάρι έφερε στο ελληνικό κοινό το βιβλίο της Ornela Vorpsi, για την Αλβανία του Χότζα, την καταπίεση, τη θέση της γυναίκας, την πατριαρχία. Μια αλβανική κοινωνία καθόλου μακριά από την ελληνική, ένα χέρι προσέγγισης δυο λαών που έχουν περισσότερα κοινά από όσα νομίζουν.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι τρεις από τις πιο αγαπημένες μας παραστάσεις, τα 170 τετραγωνικά, η Κατερίνα και ο Αρίστος παρουσιάστηκαν για μια ακόμα χρονιά, δίνοντας μας τη χαρά να απολαύσουμε τα υπέροχα κείμενα και τις εξαιρετικές ερμηνείες για μια ακόμα φορά.