Πέθανε η ηθοποιός Ανέζα Παπαδοπούλου, μια ηθοποιός χαμηλών τόνων με εκρηκτική παρουσία στη σκηνή και την οθόνη. Σφράγισε με την ερμηνεία της πλήθος θεατρικών παραστάσεων, ενώ υπήρξε βασική συνεργάτιδα επί δυο σεζόν στους Άγαμους Θύτες.
Αποφοίτησε από το ΚΘΒΕ και έλαβε μέρος από το 1974 μέχρι σήμερα σε πλήθος θεατρικών παραστάσεων, ανάμεσα σε αυτές, Ένας άνθρωπος για όλες τις εποχές, The new electric ballroom, Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα, Τραχίνιες, Ίων, Ταξίδι μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα, Μιζερέρε, Πριν την αποχώρηση, Ηλέκτρα, Μια ευαίσθητη ισορροπία, Οι δαιμονισμένοι κ.ά.
Δείγμα της δουλειάς της στο θέατρο είναι οι παραστάσεις: «Ευτυχισμένες Μέρες» (2020), Φαέθων (2015), Ίων (2003), Βάκχες (2017), Αντιγόνη (2016), Ένας άνθρωπος για όλες τις εποχές (2014), Μisery (2008), Πριν την αποχώρηση (1999).
Στον κινηματογράφο συμμετείχε στις ταινίες: 120 ντεσιμπέλ (1987), Ώμος προς ενοικίαση (2007), Αληθινή ζωή (2004), Μικρά Αγγλία (2013) όπου διακρίθηκε για το ρόλο της μάνας στη Μικρά Αγγλία του Παντελή Βούλγαρη.
Η τελευταία παράσταση στην οποία συμμετείχε ήταν σε σύλληψη και χορογραφία της Παναγιώτας Καλλιμάνη το «Allez viens…» στο Εθνικό Θέατρο το 2019.
«Το θέατρο είναι σαν την ίδια τη ζωή. Θέλει κουράγιο για να συνεχίσεις να υπάρχεις μέσα σ΄ αυτό», έλεγε συχνά.
«Ο Φόβος είναι η πραγματική αιτία της καταστροφής που σταματά τον «ανορίζοντα ορίζοντα. Ο φόβος που μας παραλαμβάνει νωρίς και μετατρέπει το αθώο μας βλέμμα σε άγριο επιβιωτικό μηχανισμό. Που μας μετατρέπει σε μεταπράτες και επενδυτές καταστρέφοντας την αμεσότητα μας. Δεν τολμούμε να παραδοθούμε στην καρδιά μας, να εμπιστευτούμε το κάλεσμα της, πληρώνοντας το αντίτιμο της ελευθερίας μας. Ο φόβος, ο φονιάς που φωλιάζει στο βλέμμα των ανθρώπων και το ορίζει» έλεγε σε μια παλιότερη εξομολόγησή της στη LIFO.
«Έχει νόημα να μιλάμε για τους σοφούς. Για τους πνευματικούς φάρους. Για τους ήσυχους και ουσιαστικούς. Για αυτούς που δόθηκαν ολόψυχα στην τέχνη και κράτησαν ζωντανή την περιέργεια τους μέχρι το τέλος. Γι αυτούς που ήταν παρήγορο να ξέρεις ότι υπάρχουν. Η Ανεζα διαμόρφωσε τον τρόπο που σκέφτομαι, το πως σκέφτομαι και με απελευθέρωσε από το να σκέφτομαι όταν δεν χρειάζεται. Κι απλα να δρω , να αφουγκράζομαι. Από τη σχολή μέχρι τις δύο συνεργασίες μας ήταν σημείο αναφοράς και για μένα η ανακάλυψη του θεάτρου. Δε σε ξεχνώ. Σ αγαπώ. Και θα σε θυμάμαι» έγραψε ο σκηνοθέτης Δημήτρης Καραντζάς.