Της Ανθής Τσιρούκη
Η δημιουργία του έργου οφείλεται στην προσπάθεια του θεάτρου Πορεία να βοηθήσει τους Έλληνες συγγραφείς που φιλοδοξούν να γράψουν θεατρικά έργα. Τίτλος της προσπάθειας «Νέο Αίμα». Το έργο αποτελεί ένα από τα δύο που επιλέχθηκαν από τη Σχολή Πυροδότησης Θεατρικής Γραφής υπό την καθοδήγηση του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη και του Θανάση Τριαρίδη.
Η απόκτηση απογόνων όσο και αν έχασε τη σημασία που είχε παλαιότερα συνεχίζει να αποτελεί διακαεί πόθο των νέων ή και των όχι πολύ νέων ζευγαριών. Όσο και αν στη σημερινή κοινωνία της έντονης και πολλές φορές εξαντλητικής απασχόλησης η απόφαση τεκνοποίησης περνάει σε δεύτερη μοίρα το πολύ έντονο αίσθημα της ιερής μητρότητας συνεχίζει να υπάρχει σε κάθε γυναίκα. Οι σπουδές και η επαγγελματική αποκατάσταση αποτελούν προτεραιότητα, ο γάμος και η τεκνοποίηση μένουν για αργότερα τα χρόνια όμως περνούν και όσο μεγαλώνει το ζευγάρι και ακόμα περισσότερο η γυναίκα, τόσο πιο δύσκολη γίνεται η απόκτηση ενός παιδιού. Ευτυχώς που η ιατρική μπορεί σήμερα να αντιμετωπίζει με επιτυχία τις δυσκολίες και έτσι γίνεται εφικτή η απόκτηση του πολυπόθητου τέκνου. Φυσικά δεν υπάρχουν μεγάλα περιθώρια για πολλά παιδιά οπότε στην πλειονότητα τους τα ζευγάρια περιορίζονται στο ένα, το πολύ δύο. Αποτέλεσμα ο δημογραφικός μαρασμός και η γήρανση του πληθυσμού με όλα τα δυσάρεστα επακόλουθα.
Κριτική Στέλιος Αντωνιάδης
Εκτός όμως από την απόκτηση παιδιού υπάρχει και το πολύ σημαντικό θέμα του να το μεγαλώσεις. Έχω πολλές φορές πει ότι για να κάνεις οτιδήποτε χρειάζεται κάποια ενημέρωση, εκπαίδευση για να κάνεις ένα παιδί δεν χρειάζεται τίποτα, κάνεις έρωτα και συμβουλεύεσαι τον μαιευτήρα σου. Τα προβλήματα όμως θα φανούν σε λίγο και μάλιστα πολύ σύντομα μια και τα διάφορα ερεθίσματα αφήνουν πολύ έντονα σημάδια από πολύ νωρίς. Ανάμεσα στις λανθασμένες απόψεις πρωταγωνιστούν αυτές που θέλουν τα παιδιά να μοιάζουν στους γονείς τους. Να τους μοιάζουν εξωτερικά, στη μορφή. Χαίρονται ιδιαίτερα όταν οι συγγενείς και φίλοι τους λένε ότι το παιδί σας είναι ολόιδιο, φτυστό ο πατέρας ή η μητέρα του. Δεν είναι όμως μόνο η εξωτερική εμφάνιση πολλές φορές γίνονται λάθη και στη διαμόρφωση του χαρακτήρα. Παίρνονται αποφάσεις αντίθετες στις προτιμήσεις του παιδιού σε ότι αφορά στη συμπεριφορά, στις σπουδές, στην επαγγελματική αποκατάσταση. Οι φιλοδοξίες των γονέων τους κάνουν να επιβάλλονται στο παιδί παρόλη την αδιαμφισβήτητη αγάπη τους. Το θέμα είναι ανεξάντλητο και επειδή με έχει απασχολήσει για πολλά χρόνια μπορώ να γράψω έναν ιδιαίτερα εκτενή πρόλογο θα σταματήσω όμως εδώ τηρώντας τα όρια.
Το Έργο
Ένα ζευγάρι πλαστικών χειρουργών ζει απομονωμένο μακριά από τον κόσμο. Το σπίτι μοιάζει να είναι και ιατρείο στο οποίο μπορούν να γίνουν χειρουργικές επεμβάσεις. Κάποιο βράδι ενώ τρώνε και συζητούν για τις περιπτώσεις ασθενών χτυπάει την πόρτα τους ένας νεαρός ο οποίος μόλις είχε τροχαίο ατύχημα το οποίο του προκάλεσε μετατραυματική αμνησία και έτσι δεν θυμάται τίποτα, ούτε καν ποιος είναι.
Οι γιατροί τον φιλοξενούν και του προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες. Από την αρχή όμως φαίνεται ότι θέλουν να τον κρατήσουν μια και στις παρακλήσεις του για να τον αφήσουν να φύγει απαντούν ότι αυτό θα ήταν λάθος και μάλιστα λάθος που θα μπορούσε να βάλει σε κίνδυνο τη ζωή του. Όσο όμως περνούν οι μέρες, χωρίς να συνέρχεται ο νεαρός, αρχίζουν να φαίνονται οι προθέσεις των γιατρών. Αρχικά παρεμβαίνουν στην εξωτερική του εμφάνιση προσπαθώντας να αλλάξουν τη μορφή του δίνοντας του χαρακτηριστικά παρόμοια με τα δικά τους. 0ι παρεμβάσεις αυτές φτάνουν στον βαθμό που τους κάνει να αισθάνονται ότι είναι παιδί τους. Επιπρόσθετα προσπαθούν να του εμφυτέψουν αναμνήσεις!
Αυτός είναι συνοπτικά ο σκελετός του έργου που αφήνει όμως πολλά ερωτηματικά όπως π,χ. το ότι ο νεαρός δεν φαίνεται να έχει κάποιο δελτίο ταυτότητας, ότι τα χειρουργεία δεν γίνονται στα ιατρεία χωρίς την κατάλληλή υποδομή και το προσωπικό. Επίσης δεν αναφέρεται κάτι ξεκάθαρο από το παρελθόν των γιατρών ούτε καν και αν έχουν σώας τας φρένας. Μπορεί να ισχυριστεί κανείς την παραβολική σημασία, μπορεί όλα αυτά να είναι στη φαντασία τους, μπορεί να έχουν όψιμα καταλάβει τη δυστυχία της απουσίας ενός παιδιού, μπορεί, μπορεί αλλά……
Συντελεστές
Κείμενο: Ανθή Τσιρούκη
Η σκηνοθεσία της Έμιλυ Λουΐζου που ζει στο Λονδίνο με μια ιδιαίτερα επιτυχή πορεία στο θέατρο της θεατρικής πρωτεύουσας της Ευρώπης υπηρετεί ικανοποιητικά τις ανάγκες του έργου
Τα Σκηνικά της Θάλειας Μέλισσα και τα Κοστούμια του Αλέξανδρου Γαρνάβου κόκκινα, κατακόκκινα, αιμάτινα
Η Μουσική της Ειρήνης Σκυλακάκη σε κάποιες φάσεις κάπως έντονη. ΟΙ Φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου πάρα πολύ σωστοί. Κίνηση: Άλκηστις Πολυχρόνη, Βοηθός Ενδυματολόγου: Αλεξάνδρα – Αναστασία Φτούλη
Παίζουν
Ο πολύ καλός ηθοποιός Στέλιος Μάινας (Τίρζα, Πολίτικη κουζίνα και πολλοί άλλοι ρόλοι) όπως πάντα εξαιρετικός. Η Ιωάννα Παππά πάρα πολύ καλή στον ρόλο της όπως και ο Ορέστης Χαλκιάς
Διάρκεια: 70′ χωρίς διάλειμμα