Στο τελευταίο επεισόδιο του σήριαλ Μαέστρο, η Χάρις Αλεξίου προκάλεσε συγκίνηση και ενθουσιασμό στο τηλεοπτικό κοινό, τόσο με την καταπληκτική αφήγηση της ιστορίας της ηρωίδας της, όσο και με την ερμηνευτική της δεινότητα, που φάνηκε να εκπλήσσει πολλούς που δεν είχαν παρακολουθήσει το πέρασμα της από το τραγουδιστικό στο θεατρικό σανίδι.
- Κείμενο Κάτια Σωτηρίου
Η αρχή έγινε με το αυτοβιογραφικό της Χειρόγραφο σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη το 2016 (μπορείτε να διαβάσετε την κριτική μας εδώ). Στο Χειρόγραφο της η Αλεξίου αφηγήθηκε στιγμές από τη ζωή της, γεγονότα και αναμνήσεις που τη σφράγισαν. Μοιράστηκε στο μονόλογο της σκέψεις και αισθήματα , πολλές φορές προσωπικά και ξεγυμνωμένα. Και παρά το γεγονός ότι αφηγείτο τη δική της ιστορία, ο θεατής μπορούσε να δεί πέρα από τη Χαρούλα, να γεννιέται μια ηθοποιός άξια, με ερμηνευτική δεινότητα και – κυρίως – τεράστια αμεσότητα και σχέση με το κοινό. Αυτό δηλαδή που είχε πάντα και την έκανε τη δική μας Χαρούλα.
Το 2017 κάνει πια τη μεγάλη έκπληξη και εμφανίζεται στην Οπερέττα του Νίκου Καραθάνου , σε αυτήν την ευφάνταστη, ανατρεπτική και διαχρονική Οπερέττα του σπουδαίου Πολωνού συγγραφέα Βίτολντ Γκομπρόβιτς. Καταφέρνει να δέσει έξοχα με ένα εικοσαμελές σύνολο έμπειρων και ξεχωριστών ηθοποιών, σε μια ερμηνεία που υιοθέτησε την ελαφράδα του μουσικού αυτού είδους και έφερε την Αλεξίου πιο κοντά στο αμιγές θεατρικό είδος.
Το 2020 στο Μικρό Παλλάς ερμήνευσε ένα μονόλογο που έγραψε ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης και σκηνοθέτησε ο Σταύρος Ράγιας, τη Μεταμφίεση. Και μπορεί το κείμενο να μην ήταν κάτι το εξαιρετικό, η ίδια όμως ήταν για μια ακόμα φορά γοητευτικά ικανή ηθοποιός, που κατάφερε να κερδίσει το κοινό κάνοντας αυτό που ξέρει πιθανόν καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο: να καταθέτει όλη την ψυχή της. (διαβάστε εδώ την αναλυτική κριτική μας).
Το καλοκαίρι του 2021, η Αλεξίου έκανε ένα ακόμα τεράστιο βήμα – με χαρακτηριστική άνεση. Στα έμπειρα, αλλά και προσεκτικά, χέρια του Γιώργου Νανούρη και πάλι, εμφανίστηκε ως Θεά Αθηνά στην Επίδαυρο, στην Ιφιγένεια εν Ταύροις, με μια σύντομη αλλά στιβαρά «θεϊκή» παρουσία (η κριτική μας εδώ).
Και φέτος, στα πλαίσια των 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή, η Αλεξίου εμφανίστηκε στο πλάι της Όλιας Λαζαρίδου στην θεατρική διασκευή του έργου του Φώτη Κόντογλου «Το Αιβαλί η πατρίδα μου». Η Όλια Λαζαρίδου, που σκηνοθέτησε την παράσταση, καταλαβαίνοντας το ταλέντο της Αλεξίου και την αμεσότητα της με το κοινό, της έδωσε τον απαραίτητο χώρο να ξεδιπλώσει το χιούμορ της, αλλά και την εξαιρετική αφηγηματική της ικανότητα.(η κριτική μας εδώ).
Αυτή η αφηγηματική ικανότητα και το χιούμορ βρήκαν πρόσφορο έδαφος στο Μαέστρο, του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Η Αλεξίου, υποδυόμενη τη γιαγιά Χάρις, έγινε ο άνθρωπος που θα θέλαμε όλοι να έχουμε στην οικογένεια μας, η σοφή φίλη που θα θέλαμε να υπάρχει δίπλα μας. Στο τρίτο επεισόδιο που βασίστηκε στην ηρωίδα της αφηγήθηκε την ιστορία ενός αποτυχημένου έρωτα, που στιγμάτισε τη ζωή και τις επιλογές της, την ιστορία μιας αγάπης που παρά την προδοσία δεν σταμάτησε ποτέ να υπάρχει. Ήταν το ωραιότερο, και πιο συγκινητικό επεισόδιο του Μαέστρο μέχρι τώρα, και – ας μας επιτραπεί – ίσως το ωραιότερο επεισόδιο που έχει γράψει ο Παπακαλιάτης γενικά. Πέρα από το γεγονός ότι αφουγκράστηκε το χιούμορ της Αλεξίου, και κράτησε και τους αυτοσχεδιασμούς της στα επεισόδια, ο Παπακαλιάτης οδήγησε την Αλεξίου σε μια πειθαρχημένη, μελετημένη και ισορροπημένη ερμηνεία, που καταφέρνει μέχρι τώρα να κλέψει την παράσταση με ευκολία.
Η Χάρις Αλεξίου είναι απλή – γι’ αυτό και είναι τόσο συγκλονιστική. Σεμνά, προσεγμένα, με αξιοπρέπεια και έξυπνα πάνω από όλα κινείται στο νέο της χώρο. Την καλωσορίσαμε στο θέατρο και την τηλεόραση. Και θέλουμε και άλλο.