Ο Μαρκ Σεν Ζερμέν είναι Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας που έχει επίσης γράψει βιβλία καθώς και σενάρια για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Το « Ένα μάθημα χορού» αποτελεί το όγδοο θεατρικό του έργο που παρουσιάστηκε το 2014 στις ΗΠΑ.
Για το σύνδρομο Asperger έχω γράψει πρόσφατα με αφορμή την κριτική του έργου «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα». Η ύπαρξη αλλά και το ανέβασμα ενός μεγάλου αριθμού έργων τα οποία έχουν σχέση με την ιατρική μου έκανε τόση εντύπωση που τελικά τα παρουσίασα, με τη μορφή ομιλιών, σε δύο ιατρολογοτεχνικά συνέδρια. Όπως και να το δει κανείς το καλό είναι ό,τι φέρνουν τον κόσμο σε επαφή με τα διάφορα προβλήματα υγείας και αυξάνουν τον βαθμό κατανόησης για αυτά.
Το έργο, παραδόξως, από μερικούς χαρακτηρίζεται ως κωμωδία κάτι που καθόλου δεν είναι. Ο συγγραφέας έχει πράγματι ενσωματώσει κάποια κωμικά στοιχεία για να ΄ελαφρύνει΄ κάπως την υπόθεση προσθέτοντας και ένα πολύ όμορφο και ρομαντικά αισιόδοξο τέλος, το γνωστό Happy End, ωστόσο όλα αυτά δεν είναι αρκετά για να χαρακτηριστεί ως κωμωδία.
Κριτική Στέλιος Αντωνιάδης
Υπόθεση του έργου
Θέμα του έργου η μοναξιά, η αποξένωση, οι φοβίες, οι δυνατότητες επιβίωσης και η προσαρμογή στις δυσκολίες της ζωής.
Μια επιτυχημένη χορεύτρια στο Broadway, η Senga (Βίκυ Παπαδοπούλου), τραυματίζεται από ένα ταξί και ο γιατρός της ανακοινώνει ότι δεν θα μπορέσει να ξαναχορέψει ποτέ. Το τί μπορεί να σημαίνει αυτό για έναν άνθρωπο που όλη του η ζωή είναι ο χορός γίνεται εύκολά κατανοητό. Σε βαθιά απελπισία, πλήρως απομονωμένη, προσπαθεί να βρει παρηγοριά στο ποτό αποφεύγοντας, με μεγάλη προσπάθεια. τις όποιες αυτοκτονικές σκέψεις. Στην ίδια πολυκατοικία μένει ένας Aspy (έτσι τους αποκαλούν στην Αμερική, Aspies) καθηγητής γεοφυσικής με Asperger. Δεν έχουν συναντηθεί ποτέ μέχρι τώρα, ζουν σε διαφορετικούς ορόφους, σε διαφορετικούς κόσμους.
Κάποια μέρα εκείνος, ο Ever (Γιωργής Τσαμπουράκης), με πρόσχημα το ότι πρέπει να μάθει να χορεύει για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις ανάγκες μιας μεγάλης συγκέντρωσης-κοινωνικής εκδήλωσης στην οποία θα πρέπει να χορέψει, χτυπάει την πόρτα της ζητώντας ένα μάθημα χορού μιας ώρας για το οποίο προσφέρει το αστρονομικό ποσό των 2.156 δολαρίων (έχει υπολογίσει το ποσό με έναν δικό του φαινομενικά λογικό τρόπο). Βλέποντας την, απομονωμένη στον δικό της τραγικό κόσμο, κυριολεκτικά στα χάλια της, τη ρωτάει εάν διακόπτει μια αυτοκτονία και αν ναι, ζητάει να περάσει αργότερα (από τα πολύ καλά σημεία του κειμένου). Η πρόταση μπορεί να είναι οικονομικά δελεαστική αλλά δεν αποτελεί αιτία αποδοχής εκ μέρους της ούτε και η εκμάθηση του χορού αποτελεί το αίτιο για εκείνον παρά μόνο αφορμή και για τους δύο. Εκείνος έχει εξαιρετικές ικανότητες και δεξιότητες που του έχουν επιτρέψει να γίνει ένας, υποψήφιος για βράβευση καθηγητής πανεπιστημίου χωρίς όμως να έχει κατορθώσει να εξοικειωθεί με τις συνήθειες των φυσιολογικών ανθρώπων. Δεν έχει προσαρμοστεί στους κανόνες που αφορούν στην κοινωνικοποίηση, στη σχέση με το άλλο φύλο, στον ρομαντισμό, στο σεξ (κάτι που αισθάνεται ότι το έχει μεγάλη ανάγκη) ούτε καν στο χιούμορ των απλών ανθρώπων.
Εκείνη στην απελπισία της μολονότι στην αρχή τον θεωρεί αποκρουστικό στη συνέχεια εκτιμώντας και αναγνωρίζοντας την τιμιότητα, τη ζεστασιά και τις ευαισθησίες του αρχίζει να τον βρίσκει συμπαθητικό έως και γοητευτικό.
Έτσι από ένα αρχικά υποτιθέμενο οικονομικό συμβόλαιο δημιουργείται μια ρομαντική σχέση, ανάμεσα σε ένα κάπως παράξενο ζευγάρι, ένα καταφύγιο στη μοναξιά, στην απελπισία και στις ιδιαιτερότητές τους. Το μάθημα γίνεται μαθήματα και με αυτόν τον τρόπο ξεκινάει μια σχέση που μπορεί να βοηθήσει και τους δύο.
Εκείνος, μολονότι συμπαθής και ευχάριστος έχει τα προβλήματά του. Δεν θέλει να τον αγγίζουν, δεν θέλει οποιαδήποτε επαφή αλλά επίσης παρουσιάζει και κάποια από τα γνωστά και συνήθη συμπτώματα της πάθησής του. Η συμπαράσταση της τον βοηθάει. Δύσκολη σχέση που όμως λόγω των αναγκών εξελίσσεται θετικά και για τους δύο. Οι σκηνές από το αρχή της πρώτης επαφής με τη χειραψία-μη χειραψία αποτελούν μερικές από τις ποιο ενδιαφέρουσες του έργου. Τελικά η επαφή εξελίσσεται στην ολοκληρωμένη σωματική αλλά και ψυχική ομορφιά της. Δημιουργείτε μια ρομαντική σχέση που τους μαθαίνει σιγά-σιγά να κάνουν τα πρώτα ¨χορευτικά¨ βήματα, ένα μπρος και ένα πίσω, στην καινούρια φάση της ζωής τους.
Συντελεστές:
Στη μετάφραση του Αντώνη Γαλέου δεν διέκρινα κανένα πρόβλημα.
Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Μπογδάνου πολύ καλή. Πιστεύω ότι θα ήταν καλύτερη εάν δεν άπλωνε τόσο πολύ τη σκηνή τοποθετώντας τον ένα ηθοποιό στο ένα άκρο και τον άλλο στο άλλο με αποτέλεσμα να παρακολουθούμε την παράσταση όπως παρακολουθούμε έναν αγώνα τένις στρίβοντας το κεφάλι μας μια δεξιά και μια αριστερά.
Το σκηνικό της Λυδίας Κοντογιώργη δεν νομίζω ότι ταιριάζει στα διαμερίσματα μιας επιτυχημένης χορεύτριας του Broadway και ενός καθηγητή πανεπιστημίου. Τα κοστούμια είναι επιτυχημένα.
Η Κινησιολογία της Μαριάννας Καβαλλιεράτου πολύ καλή.
Η μουσική με τα αξέχαστα ρομαντικά τραγούδια μιας εποχής πάρα πολύ καλή. Τα: Unforgettable, Blue velvet, If it takes forever, έμειναν forever στον νου και στην καρδιά μας.
Βοηθός Σκηνοθέτη: Γιάννης Λατουσάκης. Φωτογραφίες: Γιάννης Ζάχος
Παραγωγή: Visionartt / Κώστας Ξενόπουλος & Παναγιώτα Παρασκευοπούλου
Πρωταγωνιστούν:
H Βίκυ Παπαδοπούλου εξαιρετική (ίσως θα πρέπει λίγο να περιορίσει τις κινήσεις της, κυρίως των χεριών). Ο Γιωργής Τσαμπουράκης επίσης εξαιρετικός σε έναν ιδιαίτερα απαιτητικό ρόλο. Μπράβο και στους δύο
Διαρκεια : 90