Η Τάνια Τσανακλίδου υπήρξε για πολλούς από εμάς η φωνή που έφτιαχνε εικόνες για τα πάθη μας με τα τραγούδια της. Η ευαίσθητη φωνή των νεανικών μας χρόνων, που μας έδειξε με τη στάση της πως καλλιτέχνης σημαίνει να είσαι ο εαυτός σου και να εκτίθεσαι.
- Κείμενο Κάτια Σωτηρίου
- Φωτογραφίες για το Mytheatro Ελπίδα Μουμουλίδου
Το μαγικό κουτί της, 25 χρόνια πριν ήταν η αφήγηση μιας πολύ προσωπικής της ιστορίας, που με τρόπο, πραγματικά μαγικό, έγινε και δική μας ιστορία. Το δεύτερο μέρος ήρθε φυσικά, σε μια εποχή που το είχαμε ανάγκη, σαν να το ζητούσαμε, και να το περιμέναμε, και η Τάνια μπόρεσε, πάλι, να το αφουγκραστεί σωστά και αυτό, ίσως γιατί ήρθε η ώρα να μιλήσουμε ξανά για τα όνειρά μας, για τις απώλειες, για όσα αποκλείσαμε, αλλά και για όσα έχουμε ανάγκη για να συνεχίσουμε, σαν ένα μικρό κουτί πρώτων βοηθειών που θεραπεύει τα τραύματα. Και σε αυτό η τέχνη βοηθάει. Και ενώ κάθε φορά που πηγαίνεις σε μια παράσταση της, νομίζεις ότι είσαι προετοιμασμένος, τελικά πότε δεν είσαι. Γιατί πάντα πάς στις συναυλίες της με κάπου κρυμμένα λίγα χαρτομάντηλα, τα οποία τελικά ποτέ δε σου φτάνουν, γιατί η Τάνια έχει βρει τον τρόπο να τρυπώνει στα πιο βαθιά στρώματα, να ξετρυπώνει τις πληγές σου, και να σε αφήνει ευάλωτο, αλλά και έτοιμο πια να τις επουλώσεις από την αρχή.
Λίγο μετά τις 9, με υπόκρουση το Our Darkness της Anne Clarke, η Τάνια βγήκε στη σκηνή με το βαλιτσάκι της, το γεμάτο εικόνες, θύμισες, λόγια, στιγμές. Βγήκε ανανεωμένη, πέταξε από πάνω της το παλτό της, το πρώτο στρώμα, και έμεινε μπροστά μας εκτεθειμένη, απλή – για να το ξαναφορέσει στο τέλος, και να μπορέσει ασφαλής, να αφήσει τα σκηνή. Και μας αφηγήθηκε την ιστορία της, τις στιγμές της επιθυμίας, της μοναξιάς, της ματαίωσης του έρωτα. Μας τραγούδησε Χατζιδάκι, Σαββόπουλο, Τερμίτες, Μικρούτσικο, Μιχάλη Δέλτα, σε ένα πρώτο – κατά μια έννοια – μέρος, αφιέρωμα σε μεγάλους δημιουργούς με ένα πιο κοινωνικό και πολιτικό σχόλιο, αλλά και πιο ροκ, πιο έντονο μουσικά. Γιατί κάθε στιγμή είναι πολιτική, ακόμα και η πιο προσωπική στιγμή μοναξιάς. Και κάπου εκεί ήρθε ένα απόσπασμα από το Σχοινοβάτη του Ζενέ, σε μια εικαστικά υπέροχη στιγμή.
Στο δεύτερο, πιο προσωπικό, μέρος, η Μαρκίζα του Σπανού, το Ανθρώπων Έργα, το Θέλω να σε δω του Παπαδημητρίου, τα λόγια της Λίνας στο Post love, o Λύκος του Μιχάλη Δέλτα, οι Δρόμοι του Βερολίνου. Ένα απόσπασμα από το Λεωφορείο ο Πόθος του Tennessee Williams, ο μονόλογος της Μπλανς που θέλησε να ερμηνεύσει στα πρώτα της βήματα ως ηθοποιός, και λίγο πιο μετά το Χάρτινο το Φεγγαράκι να μας θυμίζει τη μεγάλη απώλεια της Μελίνας, να το τραγουδά ως Μπλανς. Και ο φόρος τιμής στους ανθρώπους που έφυγαν συνεχίστηκε με τα πολύ συγκινητικά «Ήσυχα βράδια» της Μαριανίνας Κριεζή, και την Αλλιώτικη Μέρα του Τάκη Μπουγά. Ήταν οι στιγμές που τα περισσότερα δάκρυα άρχισαν να κυλούν στην πλατεία.
Η Τάνια μοιράστηκε για μια ακόμα φορά συναισθήματα, σκέψεις, εμπειρίες, όνειρα και πραγματικότητες που διατρέχουν και καθορίζουν όλους μας, σε μια παράσταση που, μέσα από τις εντάσεις και τις σιωπές της, μας φέρνει στον πυρήνα της δημιουργίας και της έκφρασης. Μας αφηγήθηκε μια ανθρώπινη, μουσική ιστορία σαν δεξιοτέχνης παραμυθού, με δεκάδες άλλες διηγήσεις να ξεδιπλώνονται πίσω από το βλέμμα και την κάθε της λέξη. Η φωνή της, η τόσο οικεία, ήρθε σαν αντίδοτο σε μια εποχή όπου όλα τα σκεπάζει η μελαγχολία, ενώ η δύναμη της αγάπης μένει να ζυγίζεται κόντρα στην απώλειά της ομορφιάς από τις ζωές μας.
Μια παράσταση σαν το Μαγικό κουτί, γίνεται η αφορμή συνάντησης με όσα αγαπάμε. Όσα μας έμαθε η Τάνια να αγαπάμε, όσα μας θύμισε, όσα μας ξύπνησε. Έτσι εκεί ξεκίνησε και μία συζήτηση συναισθημάτων μεταξύ του κοινού και της σκηνής – η Τάνια έστελνε το συναίσθημα και το κοινό απαντούσε σε αυτό. Είναι κάποιες φορές που η μουσική γίνεται συναίσθημα τόσο δυνατό που μας κυριεύει, μας οδηγεί και μας κάνει να βιώνουμε ένα τραγούδι σα μία δυνατή εμπειρία. Αυτό συμβαίνει κάθε φορά που ακούμε την Τάνια. Δεν είναι τυχαίο που η φωνή της είναι πάντα συνυφασμένη με το συναίσθημα, το πάθος. Είναι αδύνατον να δεις την Τάνια στη σκηνή και να μην αισθανθείς ότι βιώνεις μία μυσταγωγία. Δεν είναι όμως μόνο η ενέργεια και η εκφραστικότητά της που σε κερδίζουν, αλλά ο τρόπος σκέψης της και η στάση ζωής της. Και τώρα, μέσα σε αυτές τις δύσκολες καταστάσεις, η Τάνια ανανεωμένη, γεμάτη ενέργεια, και ας λέει ότι ξεχνάει, μας παρουσίασε τον – πάντα – όμορφο εαυτό της και με τους μουσικούς που τη συνοδεύουν, τον Σπύρο Μάνεση στο πιάνο, τον Κώστα Νικολόπουλο στις κιθάρες και τον Νίκο Παπαϊωάννου στο μπάσο και το τσέλο, μας κάλεσε σε ένα ταξίδι αγάπης και ελευθερίας. Και όλο αυτό με σεμνότητα, ειλικρίνεια και άποψη, με αυστηρή αισθητική και δουλεμένη ενορχηστρωτική προσέγγιση. Με τους δικούς της όρους.
Κι αν ακόμα βγήκαμε από το θέατρο με τις πληγές των χρόνων που περνούν ζωντανές, εντούτοις, η θεραπευτική παρότρυνση της Τάνιας για την αγάπη και συμπόνοια ως τα μόνα καταφύγια, λειτούργησε σαν ένα ωστικό κύμα συγκίνησης. Είναι μια ακόμα στιγμή της Τάνιας που θα θυμόμαστε με δέος και τρυφερότητα.
Το «Μαγικό Κουτί» – Μέρος Δεύτερο της Τάνιας Τσανακλίδου, μετά την τεράστια απήχηση στο κοινό, προσθέτει δύο νέες τελευταίες παραστάσεις στο θέατρο Ακροπόλ, την Τρίτη 3 και την Τετάρτη 4 Μαΐου στις 21:00.
Συντελεστές
Ιδέα, επιμέλεια προγράμματος, ερμηνεία: Τάνια Τσανακλίδου
Πιάνο: Σπύρος Μάνεσης
Κιθάρες: Κώστας Νικολόπουλος
Τσέλο/Μπάσο: Νίκος Παπαϊωάννου
Ηχοληψία: Παναγιώτης Πετρονικολός
Φωτισμοί: Περικλής Μαθιέλλης
Τεχνική διεύθυνση: Δημήτρης Κοντωνής
Artwork: Πέτρος Παράσχης
Ενδυματολόγος: Γιώργος Σεγρεδάκης
Διεύθυνση επικοινωνίας: Aντώνης Κοκολάκης
Παραγωγή: Aργύρης Ναστόπουλος – Γιάννης Περίδης για την Celestial Arts & Entertainment Productions