Αποκλειστική συνέντευξη για το mytheatro.gr
- Επιμέλεια της συνέντευξης, ερωτήσεις φωτογραφίες Κάτια Σωτηρίου
Η Ελένη Καρακάση είναι ένα πολύπλευρο ταλέντο. Αυτό είναι η βασική γνώση που είχα πριν τη συναντήσω από κοντά για τη συνέντευξη μας, λίγο πριν την πρόβα για το νέο της έργο. Συνάντησα μια κοπέλα χειμαρρώδη, εξωστρεφή, με διάθεση επικοινωνίας, και με αίσθηση του χιούμορ, έναν άνθρωπο που σε κερδίζει αμέσως με την άνεση και την ευφράδεια της. Ακολουθεί η συζήτηση μας για την πορεία της, τις συνεργασίες και τις φετινές δουλειές της.
Κάτια Σωτηρίου: Μίλησε μας για το ξεκίνημα σου στο θέατρο. Πώς αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός;
Ελένη Καρακάση: Ήταν μια μάλλον περίεργη συγκυρία. Από μικρή ήξερα ότι τραγουδάω, και όταν έλεγα ότι θα γίνω τραγουδίστρια η μητέρα μου , μου έλεγε ότι πρέπει να σπουδάσω. Και έτσι σκέφτηκα ότι τελικά θα σπουδάσω και δε θα γίνω τραγουδίστρια. Όμως δεν με εμπόδισαν να ασχοληθώ με τη μουσική, και από μικρή ήμουν σε ωδεία, σε χορωδίες. Κάποια στιγμή, στην Γ Γυμνασίου ήρθε η Κάρμεν Ρουγγέρη να δει μια παράσταση που κάναμε, το «Γαϊτανάκι της Ζωρζ Σαρρή».
Σε αυτήν την παράσταση συμμετείχαν ο Γιώργος Πυρπασόπουλος και ο Στέφανος Κοσμίδης, και εγώ στο μουσικό μέρος της παράστασης τραγουδούσα. Μόλις τελείωσε η παράσταση, η Κάρμεν μου πρότεινε, σε εμένα και τον Στέφανο – ο Γιώργος νομίζω ήταν ήδη στην ομάδα της – να μπούμε στη θεατρική ομάδα που είχε στη Νέα Σμύρνη και έτσι από τα 14 μου ήμουν στην ομάδα της. Και πάλι όμως ποτέ δεν είπα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός, έκλινα περισσότερο στο τραγούδι, και πάλι δεν ήταν στα σχέδια μου. Και στην Γ Λυκείου, όταν μπήκα στη διαδικασία των εξετάσεων και της Δέσμης, και έκανα φροντιστήριο για πρώτη φορά, κατάλαβα ότι δεν ήταν αυτός ο στόχος μου και είπα στην Κάρμεν ότι με ενδιέφερε να ασχοληθώ με τα καλλιτεχνικά, και μάλιστα με την όπερα, πιο συγκεκριμένα. Μου πρότεινε να κάνω και την πρόζα για να έχω περισσότερα εφόδια για το τραγούδι μου, κι έτσι μπήκα και στη Δραματική Σχολή. Τελειώνοντας τη σχολή στα 20, η Κάρμεν μου είπε ότι γινόταν μια μεγάλη οντισιόν στο Εθνικό, και μου είπε να πάω παρότι πίστευε ότι δε με πάρουν. Αλλά μου είπε να πάω να δώσω για την εμπειρία. Ήταν η πρώτη οντισιόν που έδωσα, 16 Αυγούστου του 1993. Ήμαστε καμιά 50αρια κοπέλες, οι περισσότερες του Εθνικού, εκτός από εμένα και τη Φαίδρα Δρούκα. Και βγήκε η Τσάτσου, η διευθύντρια τότε του Εθνικού και είπε να μείνει το 1 και το 3, δηλαδή η Φαίδρα και εγώ. Κι έτσι μπήκα στο Θέατρο. Δεν το επεδίωξα, αλλά ήρθε από μόνο του.
Κ.Σ: Πώς ήταν η συνέχεια μετά το Εθνικό;
Ε.Κ:. Η Κάρμεν, δημιούργησε με τον Νίκο Κούρκουλο το παιδικό στέκι, που πήρε τη σκηνή του ΣΙΝΕΑΚ, και έφτιαξε μια ομάδα που αποτελείτο από έναν πυρήνα ίδιων ανθρώπων που μέσα σε αυτούς ήμουν κι εγώ. Μέχρι το 1999 ήμουν εκεί. Τότε πήρα την απόφαση ότι πρέπει να φύγω. Όχι ότι δεν περνούσα καλά, το αντίθετο, και αν με ρωτήσεις θα μπορούσα να κάνω μια ζωή παιδικό θέατρο. Ήταν πολύ όμορφο όλο αυτό, και μάλιστα έχω κρατήσει επαφές με παιδιά που ήταν θεατές μας τότε. Απλά έβλεπα ότι έπρεπε να φύγω γιατί αν ήθελα να κάνω κάτι άλλο όλοι έλεγαν ότι είμαι ήδη στο Εθνικό, άρα δε χρειάζεται. Περνούσα πολύ καλά, και είχα πάντα δουλειά που ήταν σημαντικό, αλλά είχα φτάσει τα 27 και έβλεπα ότι πρέπει να δοκιμαστώ σε κάτι έξω από αυτό. Και έφυγα, και ήμουν τυχερή γιατί δούλεψα για 2 χρόνια στη Λυρική, που ήταν ο αρχικός μου στόχος. Είδα όμως ότι ως ιδιοσυγκρασία δε μου ταίριαζε πια. Είναι το δυσκολότερο είδος όταν το κάνεις άρτια. Και χρειάζεται τρομερή προσήλωση. Κι επειδή στην Ελλάδα η Λυρική είναι ένας χώρος που πρέπει να δουλέψουν πολλοί άνθρωποι, είναι δύσκολο. Αποφάσισα ότι δεν ήταν λοιπόν πια για μένα. Τότε ήρθε η πρώτη μεγάλη οντισιόν, της Μάλα το 2001, που πήγα και με πήραν, και από τότε άνοιξαν τα πράγματα.
Κ.Σ: Ποιες ήταν οι παραγωγές που ήρθαν μετά;
Ε.Κ:. Ήμουν στη Μάλα, στο Βασιλιάς κι Εγώ της Ντενίση, στο Βίκτορ Βικτόρια. Αμέσως μετά ήρθε η τηλεόραση που διευκόλυνε αρκετά το να βρίσκω δουλειά στο θέατρο. Το 2004 έκανα το « Η ώρα η καλή» στο Mega, μια σειρά που δεν περίμενα πόσο καλά θα πάει, και πήγε τελικά 3 χρόνια. Ήμουν με τη Ράντου στο Βότκα Μολότοφ, σε μια δουλειά του Κ. Σπυρόπουλου στο «Γυναίκες στα χιόνια», με τη Δήμητρα Παπαδοπούλου 2 χρονιές στο Θέατρο «Κιβωτός». Έκανα και το Λάκη το Γλυκούλη με το Φιλιππίδη. Πέρυσι έκανα την παράσταση με τη Μαρινέλλα Βέμπο, τώρα ολοκληρώνουμε τις παραστάσεις στον Αγαπητικό της Βοσκοπούλας.
Κ.Σ: Ποιες συνεργασίες ξεχωρίζεις στην πορεία σου;
Ε.Κ:.Εκτός από την Κάρμεν Ρουγγέρη, που είναι σαν μάνα μου… όλες τις δουλειές που έχω κάνει τις έχω αγαπήσει. Αλλά υπάρχουν παραστάσεις που είναι σταθμοί. Η Μάλα για παράδειγμα. Δεν έκανα κάτι φοβερό μέσα στην παράσταση, αλλά αγάπησα πολύ αυτή τη δουλειά, γιατί ήταν μια μεγάλη οντισιόν του ελεύθερου θεάτρου, που ήρθε μετά το Εθνικό και τη Λυρική. Βγήκα στο εμπορικό κομμάτι του θεάτρου, άρα ήταν σημαντικό για μένα ότι μπήκα σε μια δουλειά, μετά από οντισιόν στην οποία πέρασαν περίπου 2000 άτομα, και με ξεχώρισαν. Όλες τις δουλειές με οντισιόν τις πήρα. Αλλά δεν μπορώ να μην μιλήσω για δουλειές που έχω κάνει, για παράδειγμα η Ράντου ήταν μια πολύ σημαντική δουλειά, και ένας υπέροχος άνθρωπος, η Δήμητρα Παπαδοπούλου. Πολύ αγαπημένος μου δάσκαλος είναι ο Κώστας Τσιάνος, γιατί στη δεύτερη μου δουλειά με πήρε στην Εκάβη, στο χορό, και μετά από το 1994, ξαναδουλέψαμε το 2009- 2010, και με πήρε να μου προτείνει να είμαι στο χορό που θα έκανε τις Χοηφόρες μετά από 18 χρόνια. Θα ήμουν δίπλα στην Κονιόρδου και σε εκείνον, οπότε δεν θα το έκανα; Φυσικά και πήγα. Την επόμενη χρονιά κάναμε την Επιθεώρηση που είχε ξανακάνει ο Τσιάνος πριν 20 χρόνια με το Θεσσαλικό, τους «Αγαπητικούς της Βοσκοπούλας». Άλλη μια πολύ αγαπημένη μου δουλειά ήταν τα Βαφτίσια με το Νίκο Μουτσινά, που πήγε 3 σεζόν. Θα αδικήσω κάποια συνεργασία μου όμως νομίζω τελικά.
Τώρα αγαπώ πολύ την παράσταση που κάνουμε με το Δημήτρη Χαλιώτη, την Κολοκύθα, γιατί με πήγε ένα βήμα πιο πέρα ως ηθοποιό.
Κ.Σ: Μίλησε μας για το έργο αυτό και τη συμμετοχή σου
Ε.Κ: Η Κολοκύθα ήρθε ως εξής. Στο Αγγέλων Βήμα κάναμε μια δουλειά με τη Φανή Γέμτου. Βρεθήκαμε στους Αγαπητικούς της Βοσκοπούλας με τη Φανή, και της πρότεινα να γράψει ένα έργο για εμάς τις δυο. Δεν πρόλαβα να το πώ, και το έγραψε! Έτσι το καλοκαίρι του 2010 ξεκίνησε η ιδέα να κάνουμε μια δική μας δουλειά, και το βάλαμε μπροστά. Έγινε το Αυτή και Αυτή, με τραγούδια πρωτότυπα αλλά και τραγούδια από μιούζικαλ, λίγο πιο άγνωστα στο ελληνικό κοινό. Ήταν η πρώτη φορά που κάναμε δική μας δουλειά – η Φανή περισσότερο ήταν η δημιουργός σε αυτό – και ήταν το αίμα μας. Την αγαπήσαμε , τη χτίσαμε, και εκεί λοιπόν ήρθε ο Δημήτρης Χαλιώτης, και ο Δημήτρης Παναρετάκης που είχε γράψει τραγούδια για την παράσταση, και ήταν φίλος του μου είπε ότι είχε γράψει ένα έργο για μένα. Και μου έφερε την Κολοκύθα. Το διάβασα, και ήμουν πολύ συγκρατημένη. Το έδωσα σε 2-3 φίλους, μεταξύ των οποίων ο Νίκος Μουτσινάς. Εκείνος μου είπε να το κάνω, και ότι είναι πολύ καλό. Και έτσι το ξεκίνησα, με πολύ φόβο όμως, βάζοντας και εμπόδια για να μη γίνει πολλές φορές, γιατί δεν είχα ξανακάνει κάτι τόσο μόνη μου στο θέατρο. Με έπιασε ο Δημήτρης όμως και μου βγήκαν πολλά πράγματα που κι εγώ δεν ήξερα ότι είχα.
Κ.Σ: Τι πραγματεύεται το έργο αυτό;
Ε.Κ:. Είναι η Ελένη που μιλά για τους έρωτες της. Την αναζήτηση της για να βρει τον πρίγκιπα, τον ιδανικό. Κάθε φορά που δεν τον βρίσκει, που απογοητεύεται, νιώθει σαν κολοκύθα. Η κολοκύθα λοιπόν είναι αυτό το συναίσθημα της απογοήτευσης, που σύμφωνα με όσες γυναίκες το έχουν δει όλες μου λένε ότι το έχουν βιώσει. Μιλά για τους έρωτες της, που για να έχουν και μια κωμική χροιά, είναι πιο τραβηγμένοι, αλλά όμως έχουν μια μεγάλη δόση αλήθειας. Όσες ιστορίες έχουμε στην παράσταση, είναι από φίλες του Δημήτρη που έχουν πει τις ιστορίες τους. Η κατάληξη είναι ότι βρίσκει τον πρίγκιπα της, αλλά δεν είναι αυτό που περίμενε στα όνειρα της. Είναι ο καλύτερος της φίλος. Και νομίζω ότι κάπως έτσι γίνεται και στη ζωή. Ο Δημήτρης έχει διαλέξει τραγούδια του Λάκη Παπαδόπουλου, της Αφροδίτης Μάνου, του Μεντή, πατέρα της Νένας Μεντή, ένα τραγούδι που το αγαπώ πολύ «Τη Μικρούλα Πίκρα», του Κραουνάκη… όλα τα τραγούδια συνεχίζουν την ιστορία. Είναι ένα mini size μιούζικαλ. Και έχει κάνει ένα πολύ όμορφο δέσιμο, με τραγούδια γνωστά αλλά και πιο παλιά. Στο πιάνο είναι ο Δημήτρης Χρυσανθακόπουλος, και έτσι έγινε αυτή η παρέα που κάναμε και την άλλη μας μουσική παράσταση, το «είναι το στρώμα μου διπλό», που το παίξαμε στο Χυτήριο το χειμώνα και το καλοκαίρι. Απλά νιώσαμε ότι η Κολοκύθα δεν έκλεισε τον κύκλο της πριν 2 χρόνια που ξεκίνησε, και είπαμε να το ξανακάνουμε φέτος. Δυστυχώς το Nueva Trova έκλεισε με τη μορφή που ήταν, και ψάξαμε πολύ τα μπαράκια της Αθήνας για να βρούμε ένα χώρο, και τελικά βρήκαμε το Sui Generis, που μας ταίριαξε πολύ ως αισθητική, γιατί είναι αυτό το Belle Epoque μπαράκι, με τα γήινα, ζεστά χρώματα, και κούμπωσε πολύ όμορφα με αυτό η Κολοκύθα. Είναι πολύ όμορφο γιατί και τα παιδιά που έχουν το μπαρ το έχουν αγαπήσει πολύ.
Κ.Σ: Ποιες είναι οι άλλες σου φετινές δουλειές;
Ε.Κ:. Έχω μπόλικα φέτος (γέλια). Κάναμε τον Αγαπητικό της Βοσκοπούλας με τον Πέτρο Ζούλια, μια δουλειά που την αγαπήσαμε πολύ όλοι, αλλά τελειώνει. Είμαι στο Badminton, στο μια «Ελλάδα Θέατρο» του Δημήτρη Μαλισσόβα, που γνωριζόμασταν από το Αγγέλων Βήμα, και που με κάλεσε να συμμετάσχω και δέχτηκα με μεγάλη χαρά. Δουλεύω για πρώτη φορά με το Γιάννη Μπέζο και είμαι ενθουσιασμένη. Είναι υπέροχος, απλά. Είναι ο πρώτος που έρχεται στην πρόβα, ο πιο διαβασμένος, ο πιο συνεργάσιμος, ο πιο… Είναι μάθημα, και μεγάλη μου χαρά που είμαι μαζί του, και με μια ομάδα συναδέλφων. Ξεκινώ με τη Μίλλη Κάραλη, τη Χριστίνα Αλεξανιάν, την Παναγιώτα Βλαντή, τον Αλέξανδρο Μπουρδούμη, τον Αλμπέρτο Φάις.
Επίσης, ξεκινήσαμε πρόβες με το Δημήτρη Χαλιώτη για το καινούριο μας έργο που έχει γράψει εκείνος, την επιθεώρηση που λέγεται «Και ώρα Ελλάδος ο,τι να ναι» που θα ξεκινήσουμε στο Life n Art Theater στα μέσα Γενάρη.
Κ.Σ:Υπάρχουν ρόλοι που θα ήθελες να παίξεις στο μέλλον;
Ε.Κ:. Όχι.. δεν είμαι φιλόδοξη νομίζω. Ούτε είχα ποτέ στο μυαλό μου πρωταγωνιστικούς ρόλους. Έχει τύχει να δω κάτι και να έχω πει ότι θα ήθελα να το παίξω. Αλλά μου αρέσει να είμαι σε καλές δουλειές, να έχω τη στιγμή μου που μπορώ να ξεχωρίσω. Θέλω για παράδειγμα στις δουλειές μου να έχω κάτι σημαντικό. Αλλά δεν έχω πει ποτέ ότι δε θα πάω σε μια δουλειά αν δεν είμαι πρωταγωνίστρια. Ποτέ. Θεωρώ ότι με τον τρόπο μου ξεχωρίζω. Και πέρσι στη Μαρινέλλα, είχα τη στιγμή μου, για την οποία άκουσα πολύ καλά πράγματα. Έκανα το Ζωνάκι, που είχε γίνει γνωστό με την Άννα Καλουτά. Όμως ό,τι μου δώσει κάποιος θα το κάνω σαν να είναι πρωταγωνιστικός ρόλος. Και δεν έχω φτάσει και σε αυτό το επίπεδο επαγγελματικά για να πώ ότι δεν θα παίξω αν δεν είναι πρωταγωνιστικός ο ρόλος. Απλά μεγαλώνοντας καταλαβαίνω ότι είμαι αυστηρή με τους άλλους γύρω μου.
Κ.Σ: Με ποια κριτήρια επιλέγεις παραστάσεις και συνεργασίες;
Ε.Κ:. Είναι η ανάγκη μου για επιβίωση πάνω από όλα. Δεν έχω φτάσει στο σημείο να επιλέξω δουλειές. Μία φορά μόνο επέλεξα δουλειά, γιατί είχα δυο επιλογές εκείνη τη χρονιά. Όταν κάναμε το Λάκη το Γλυκούλη με τον Π. Φιλιππίδη, μου πρότεινε μετά να παίξω στο Ψέμα στο Ψέμα, όταν ξανανέβηκε, τρία χρόνια μετά το κλείσιμο της δικής του παράστασης. Για μένα ήταν μια υπέροχη συνεργασία και παράσταση, και μια δουλειά που αγάπησα πολύ, με έναν κόντρα ρόλο για μένα. Αλλά δυστυχώς δεν πήγε καλά αυτή η παράσταση, δεν ξέρω ποιος ήταν ο λόγος. Αλλά την αγάπησα πολύ αυτή τη δουλειά. Οπότε όλα τα χρόνια δεν επέλεξα άλλη φορά. Επειδή πρέπει να ζήσω, έκανα και δουλειές που υπό άλλες συνθήκες δεν θα επέλεγα. Όμως πάντα τα αντιμετωπίζω σαν να είμαι πρωταγωνίστρια.
Κ.Σ: Εκφράζεσαι πιο άνετα μέσω του τραγουδιού ή της πρόζας;
Ε.Κ:. Το ιδανικό μου είναι όταν μπορώ να κάνω και τα δυο παράλληλα. Αν έχω μόνο πρόζα μου λείπει το τραγούδι. Αν έχω μόνο τραγούδι, μου λείπει η πρόζα. Οπότε αν είμαι σε παράσταση που μπορώ να κάνω και τα δυο είναι ιδανικό. Δηλαδή το μουσικό θέατρο με εκφράζει περισσότερο από όλα. Για αυτό και ο Χαλιώτης με ξέρει πολύ καλά, και ό,τι γράφει, το γράφει για μένα. Όλες αυτές οι παραστάσεις που έχουν τραγούδι με κάνουν να αισθάνομαι πολύ άνετα. Και οι παραστάσεις του παιδικού ήταν μουσικές παραστάσεις, και είναι φοβερά δύσκολο γιατί στις 10 το πρωί πρέπει να είσαι με τη φωνή πάνω, και να μπορέσεις να κρατήσεις τα παιδιά.
Κ.Σ:Εν μέσω κρίσης έχει ανέβει αρκετά το θέατρο…
Ε.Κ:. Όντως έχει ανέβει, γιατί έχουν πέσει τα θέατρα, γίνονται πολλές προσφορές. Αλλά βέβαια, μειώνονται οι μισθοί, η ποιότητα, και γενικά πέφτουν οι εισπράξεις. Και όχι ότι δεν μπορεί να γίνει καλό θέατρο με λίγα χρήματα, φυσικά και μπορεί να γίνει, αλλά μοιραία τα πράγματα απλοποιούνται.
Κ.Σ: Τι νιώθεις ότι σου προσφέρει το θέατρο;
Ε.Κ:. όταν κάνω θέατρο είμαι χαρούμενη. Τις ώρες που είμαι πάνω στη σκηνή, στις προετοιμασίες, τις πρόβες που μπορεί να είναι βασανιστικές βέβαια, γιατί έχει πολύ ψάξιμο, αλλά είναι αυτό που με τραβάει. Δηλαδή το καλοκαίρι που δεν έπαιξα, ήμουν πολύ δυστυχισμένη. Το να μην έχω τίποτα το καλλιτεχνικό να κάνω με τρέλαινε. Δεν έφευγα από την Αθήνα, γιατί με έκαιγε το τι θα κάνω. Αλλά με καίει το θέμα της δουλειάς. Πραγματικά νομίζω ότι νιώθω καλά στο θέατρο. Όταν κάνω κάτι που μου αρέσει. Και σε κάθε περίπτωση θα βρω κάτι που αισθάνομαι καλά. Είναι σημαντικό σε κάθε περίπτωση να τιμάς και την επιλογή του άλλου που έχει έρθει να σε δει.
Κ.Σ:. Είσαι αισιόδοξη για το θέατρο στην Ελλάδα της κρίσης;
Ε.Κ:.Ναι, έχω δει πολύ όμορφα πράγματα, και αξίζει κανείς να ψάχνει τα πράγματα που γίνονται έξω από τα μεγάλα θέατρα, γιατί θα εκπλαγεί πολύ ευχάριστα. Γίνονται όμορφες δουλειές, και υπάρχουν τόσα εναλλακτικά που τα γεννά η ανάγκη έκφρασης, και πολλή όρεξη. Δεν το έκανα παλιά, με τη Φανή όμως το κάναμε σε αναζήτηση χώρου. Είδα πολλά πράγματα τότε, εκτίμησα πολλούς ανθρώπους και για αυτό είναι καλό να έχουμε τις αντένες μας πολύ ανοιχτές, γιατί γίνονται όμορφες δουλειές και από ανθρώπους που δεν τους ξέρει κανείς, και που δυστυχώς τα μέσα ενημέρωσης δεν προβάλλουν. Είναι κρίμα να μη δίνεις χώρο σε άλλες ομάδες, γιατί πραγματικά γίνονται πολύ όμορφα πράγματα γύρω μας.
- Δείτε περισσότερες φωτογραφίες και σε μεγάλη ανάλυση στο facebook.com/mytheatro